pionistgirl

hikayemi okur musun şimdiden teşekkür ederim

          Imm..Yazarken içinde beslediyin duyğu tanışdır.Olduqca hem de.Mehz bu sebebden çetinlik çekmedim.Bu bilirsen hansı duyğudur?
          İçindeki bütün hissleri,kelimeleri notlara bexş eliyerken yaratdıgın teessüratın duyğusudur.Bax o an mükemmeldir 
          Ve teeccüblendirici hissesi odur ki, o hissleri sadece notlara yox kelimelerine de bexş eliyebilirsen.Ve esl bu an'da mükemmelliyin harmanlaşmış halı ortaya çıxır.
          Saf qelbine beledem 

Könül İ-va...
          Bazen dünyanın en zor görevidir kendi duygularına tercüman olmak ve ben de duygularıma tercüman olamıyorum bazen.Hayatımdan değil de,hayellerimden memnun biriyimdir.Aynı zamanda değişken bir ruh sahibi...kitap okuduğum zaman hiss etdiyim duyguların esiri olduğum için;yaşadığım hayatın normalliğini anormal karşılayan biriyimdir...
              Hani 'ilkler unutulmaz'diye bir gerçek var ya?benim wattpad'deki gerçeğim;yani unutamayacağım ilkim "Kötü çocuk"oldu.Nasıl derler?-ilk göz ağrım.Lakin hafızamın sayfalarını karıştırdığım zaman daha derin,unutulmayacak,kusursuz bir kurqu çıkıyor karşıma.Vebu kurqu öylesine mükemmel ki,bana maviden sonra sevebileceğim rengi,siyahı sunuyor...bana karanlığı delicesine sevdiriyor...
             bu kurqu ...Yabancı...
          sadece kurqu değıl,sahibi Öznur Yıldırım da Yabancı...
            Yabancı gibi karanlık ve zor bir hikayeyi bir güneş gibi düşünebiliyorum.Nasıl mı?
          Sonuçta güneş de yer yüzüne 149.6 milyon km uzakta,ama,çıplak gözle bakamayacağın kadar yakın,tenini ısıtacak kadar seninle...ve tesadüfe bakın ki,Yabancı'nın  Öznurun mürekkebinden beyaz sayfalara akışının mümkünlüğünü şöyle yorumlaya biliyorum...Güneş yeniden doğmak için batar...
               Sonuna kadar yanındayım Yabancı...