ꨄ

Bu yıl bana kendimi tek başıma taşımayı, kendi omuzum, kendi destekçim, kendi dostum olmayı öğretti, bir insan ne derse desin davranışları ve sözleri uyuşmuyorsa hiçbir anlam ifade etmez. Kimseyi kendime artık yük edemem. Kendime yeterim.

Oğuz atay'ın dediği gibi: “beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum, ben van vogh’un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız.”

şu an hayatımın en sakin noktasındayım. hiçbir şeye tepki vermiyorum sadece kendi yolumda kalıyorum, hayatımı düzene sokuyorum, kendimle barışıyorum ve kendi  yanımda olmayı öğreniyorum.

birinin sevgisini sorgulamamayı özledim, her şeyin altında bir kötü niyet aramamayı özledim, dümdüz inanmaya ve yanılmamaya ihtiyacım var baya bir süredir

keşke omuzuna yaslanıp her şeyi anlata anlata sabaha kadar ağlasam

Mutsuzluk uykusu diye bir şey var... bütün gün uyursun ama uykuda bile kalbin sancır... gece boyu dönüp durursun... sabah huzursuz şekilde uyanırsın ama uyanmakta istemezsin... bunu yalnızca hayatında hiçbir şey yolunda gitmeyenler bilir.

Bunca pisliğin, yalanın, nankörlüğün döndüğü bir zamanda, daha iyi biri olmaya, kendime yakışanı yapmaya çalışıyorum hep. Sonuç hayal kırıklığı olsa bile, ben elimden geleni yaptım diyebilmenin iç rahatlığıyla, başım dik kalkıyorum hepsinin altından. Bu bana yeter.

Kalben bir konserinde diyor ki; “hayatta hiç yaralanmayacaksınız demeyi çok isterdim, kimseyi yaralamayacaksınız demeyi de, ama ikisi de olacak, önemli olan yaralarınızı gören yaralarınızı öpen, yaralarınızı iyileştirme gücü olmasa da yanınız da olan insanlarla çevrelenmenizdir”

kıymet bilememişim

Kıyamam demiştin, mahvettin