Nefes alamıyorum, almaya çalıştıkça göğüs kafesimi sıkıştırıyor. Sürekli bir baskı var ve yaklaşık 1.5 aydır gitmiyor. Zaman lazım diyorlar, çok zaman lazım, elbet bitecek. Ama ben her geçen günde daha çok boşluğa ve daha fazla düşünceyle düşüyorum. Sanki kafamı dağıtmaya çalıştıkça daha çok doluyor içerisi. Gerçekten yoruldum, düşünmekten, kendimi alıkoyamamaktan. Anlattıklarımdan sıkılsam bile bir gram bile azalmıyor kırıklığı. Sanki sürekli batıyor ve tekrar kanatıyor. Bir gün biteceğinin, bitmek zorunda olduğunun farkındalığına ulaşsanız bile kalbiniz ile aklınız arasındaki kavga hep orada. Şiddetle yükselen seslerini duyuyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Bir yerlere sıkıştım ve çıkamıyorum, nefes alamıyorum. Biri yüzünden düşerken bile onun elini tutup ayağa kalkmak istemek çok incitici. Düşüyorum, düşüyorum ve önümü göremiyorum.