hana

çünkü birini sevdiğinde sadece o kişiyi değil, onunla yaşayabileceğin tüm ihtimalleri de seversin.
          ve o ihtimaller gerçekleşmeyince, yasını tutarsın.

"bu sefer ağlamadım ama saatlerce boş duvarı izledim."
          bazen, her şeyimiz olan biri en büyük darbeyi vurur. o yapmaz dediğiniz kişi neler neler yapar.. evim dediğiniz kişi sokağa atar. sevdiğiniz kişi bi anda fazlasıyla değişir. zamanın da büyük sözler veren kişi hiç birini tutmaz. herkes gitse bile ben gitmem diyen kişi habersizce veda bile etmeden gider. ve bazen gözlerden yaş akmaz ama boş duvarı saatlerce izler o gözler. ve bu ağlamaktan daha acıtır. oturup saatlerce düşünürsün. ne kadar umrumda değil desen bile.. ilk başta gerçekten umrumda olmaz ama tek başına kaldığın zaman saatlerce durmadan gelir aklına. sahiden nasıl böyle birine dönüştü dersin. çünkü ilk tanıdığın da asla öyle biri değildi. aslında suç bizdeydi. kendini bile sevemeyen birine fazla değer sevgi ilgi verdik. bizi kullanmasına izin verdik. ama yine kötü olan üzülen yıpranan mahvolan biz olduk. oysa o kaybetmişti. ama sanki biz kaybetmişiz gibi üzüldük. hayat buydu. her şey yeni bir tecrübe oldu. ama peki yaşamaya vakit kaldı mı?

ayın yirmi ikileri 

“taktıkça hatırla;bir gün delirsen de severim seni.”

“acıyor.”
          “neren acıyor?”
          “bilemiyorum,sanki her yerim.”

flechazo özleminden olup bitmek uzereyim

selin geri gel 

tanrı unutmuş olsa da,

gece nil nehrinden bile uzun
          ve üzüntümüz belirsiz

hayatı romantize etmeye çalışmak zor