Czytam poezję, włóczę się nocą po mieście, liczę gwiazdy na niebie, snując kolejne rozdziały mojej opowieści, zwanej życiem, cenię sobie niezależność, łażę własnymi ścieżkami, ganiając za każdym napotkanym kotem,  nie wiem, czy jestem zauważalna i nie dbam o to ani trochę właśnie teraz, nie ma na mnie lekarstwa, a wszystko, czego pożądam jest niemoralne i niszczy od wewnątrz, kluczowe imiona zapisuję na zniszczonych murach niedaleko starych mostów, noszę za duże pierścionki na chudych palcach, malować usta krwistoczerwoną szminką i zdrapywać z paznokci czarny lakier, przesiadując wśród moich sztalug, otulona kocem w czerwoną kwartę i rozpraszać przypadkowych ludzi uśmiechem.