plutonkackini

Etimle, kemiğimle, var olmamı sağladıkları her bir parçamla nefret ediyorum bu insanlardan. Artık ya onlardan biri ölmeli (umarım erkek olan olur) ya da ben bir an önce siktir olup gitmeliyim onların yanından. 

Umarım bu yıl doğum günümü atandığım ilde ve kendi evimde kutlarım *amin* *Allahım çok amin*
          
          Dktt'nin #22 şarkısını dinlerken bir anda fark ettim. Atanırsam farklı şehirde ve kendim olacağımı :)) 

Bu his uzun zamandır ziyaret etmemişti, ne bedenimi ne de kalbimi... :) 

Bu evden ve bu evin içindeki herkesten (tabii ki kendimden de) nefret ediyorum. 

Bir kere kendime geç kaldım diye mi yetişemiyorum? 

En boktan hislerimi buraya yazdığımı biliyor muydunuz? Bilemezsiniz. Çünkü görmüyorsunuz

Buraya yazdıklarımı hiçbir sikim insan görmüyor ya.. Nasıl rahatım anlatamam

Her şeyin üst üste geldiği anlardan nefret ediyorum.
          İnsanların sosyal varlıklar olmasından nefret ediyorum.
          Bazen, gerçekten sevdiğim insanlardan nefret ediyorum. 

Arkadaşlar umarım hiçbir zaman kendinize sürekli "Sakin olmalısın. Sakin olup teoki vermelisin." gibi şeyleri hatırlattığınız anlar yaşamazsınız. Ben artık bu anlardan bıktım çünkü. 

İğrenç hissediyorum.