Vest

Ruhumu tanıyan ruhunun şiddetle alazlanan tatlı alevinde boğulmak istiyorum. Sen olmazsan sadece aydınlık kalır.

"Evet, doğruydu, yanlış bir şey söylemedi ama ben de dediklerini umursamıyorum."
          
          "Yine de... Aşağılanmak rahatsız edici değil mi?"
          
          "Aşağılanmak kelimesinin senin için nasıl bir anlam ifade ettiğine bağlı olarak ya umursarsın ya da umursamazsın."
          
          "..."
          
          "Anlamamış gibi görünüyorsun, açıklayayım. Birilerinin değer verdiği toplum senin için önemli değilse, bakış açında sadece birkaç insanın birleşmesinden ibaret ise doğal olarak sana nasıl baktıklarını ve ne dediklerini önemsemezsin. Hâl böyle olunca, yani kimsenin senden beklentisi yok iken toplum içinde aşağılanmak neden rahatsız etsin ki?"
          
          "Yani... Sen, bir dilenci olarak yaşamaktan memnun musun?"
          
          "Ben buyum."
          
          

  Nasıl akıp gittiğini anlayamadığımız kısa süreli ürkütücü bir sessizliğin kurbanları olduk, ta ki kendinden emin oluşunu yansıtan ses tonuyla konuşmaya devam etmeden önce kemiklerini karma amacıyla düzenli sırasını bozup birbirine karıştırmaya başlarken, “Ölülerin ilenmeleri onların ıslığı; cenaze çanları ise kalp atışlarıdır.” demişti nükte yapma zahmetine bile girmeden haiz olduğu karamsarlık derecesindeki sade yanıyla birlikte.

Sea may rise, sky may fall.
          My love will never die.

"Zincirlerini kıracağım; öyleyse şarkı söyle Takuto. İstediğin kadar yüksek sesle. Hiçbir şeyi saklamana gerek yok."

You were impatient, I was a fallback.
          A dirty mistake, you never called back.
          You were salvation, I never told you.
          I always had the notion I would fall in love with you.

Günlerce yürüdü, yürüdü. Bir gün batıya giden canavarla karşılaştı. "Benim bir adım var!" Dedi çocuk. "Ve bu o kadar muhteşem ki!"
          
          Batıya giden canavar cevap verdi: "Kimin bir isme ihtiyacı var? Ben isimsiz gayet mutluyum. Sonuçta biz böyleyiz; isimsiz canavarlarız."
          
          Çocuk, batıya giden canavarı yedi.
          
          Sonunda bir isim bulmuştu ama artık ona bu isimle seslenecek kimse yoktu.
          
          Çok yazık çünkü Johan harika bir isimdi.

"Getsuga Tensho!"

"Özgür düşüncen kılıcımı paramparça etti..."

"Bu kan denizinin üstünde duran cehenneme, sözde dünyamız diyoruz."