prc

çok da yakın olmadığım birini kendimin daha iyi versiyonuna benzetiyorum, ayrıca şu sıralar en yakınımdan da uzaklaşmış hissediyorum ve o, en yakınıma benden daha yakın gibi geliyor. ona daha yakın, benden daha sosyal, benden daha azimli ve benden daha çalışkan. bütün bu sebepler onu biraz kıskanmamı sağlıyor ama iyi biri olduğu için kendimi dövmek istiyorum. aslında kendi içimde verdiğim bi çatışma bu ama yakın olduğum arkadaşımı kıskandığım için bazen sert davranıyormuş gibi hissediyorum ve bu moralimi inanılmaz derecede bozuyo.. ilişkiler iki taraflıdır, biliyorum. eskisinden daha mesafeli(?) olmamızın birden fazla faktörü de var aslında. o yüzden ne onu tamamen suçlayabiliyorum ne de kendimi, çünkü içten içe onun hiçbir suçu olmadığını ve günah keçisi aradığımı biliyorum. belki de uzaklaşmamışızdır, kafamda kuruyorum diyorum ama unutuluyorum sanki. bir şey anlatacaksa ilk bana anlatırdı ama şimdi anlatmayı bile o kadar sık unutur oldu ki kötü hissetmeden duramıyorum. belki de gereksiz yere sert davrandığım için eskisinden daha az konuşuyordur benimle, bilmiyorum.. ama beni çok üzüyor bu durum. sözleriyle beni sevdiğini açıkça hissediyorum ama mesafeli oluyoruz çoğu zaman. eskiden yalnız kaldığımızda susmazdık mesela, şimdi sanki konuşulmamış o kadar çok şey varmış ki nereden başlasam bilmiyormuşum gibi hissediyorum. bir şeyler değişmeden önce anlatırdım, ileride aramız soğuklaşacak diye çok korkuyorum diye. 2 yıl onunla vakit geçirmek istediğim için resim dersi yerine müzik dersini seçtim, sınav için enstrüman çaldığımızda nasıl gergin olduğumu hala hatırlıyorum. evet, resim seçmememin bir nedeni özgüvensiz olmamdı kabul ediyorum ama onun da büyük bir payı vardı OFFFF her neyse gece 2ler yine başıma vurdu aq. kısaca şu sıralar daha iyi gibiyiz ama yine de bu konu hakkında hala endişeliyim. TEK umudum ileride bunun değişecek olması.. ortaokuldan kalma bi saçma salak yalnız? kalma duygusu da var sanırım

Whenever I watch the boxing ring scene, something inside me flickers—a quiet, aching spark beneath the skin.
          I’ve seen real violence. But that scene—maybe it’s the acting, maybe it’s something deeper—feels too real.
          
          Sooho gets beaten more than once in the series. But this time, it’s different. This time, it’s not just bruises and broken ribs. It’s betrayal. It’s heartbreak. It’s a boy left defenseless in a storm he never caused.
          
          He’s already unconscious, body limp on the mat, and still, Beomseok keeps kicking his head as if trying to erase him, like vengeance had blinded him beyond recognition.
          
          And Sooho did nothing wrong. He never deserved that.
          
          He was full of life before all of this.
          The kind of boy who lit up every room he stepped into. A smile that made you forget the world was cruel. He was warm, loud, stupid in the best way— laughing with his whole chest, protecting others without hesitation.
          
          He was young. Too young. With so much time ahead of him. So many moments unlived.
          And watching that light get shattered on the cold floor— watching that hope get crushed under someone's heel— feels like losing something sacred.
          
          And maybe that’s why it hurts so much. Because it wasn’t just a fight. It was the death of something pure.

https://open.spotify.com/track/0qU806xTLhuZ5kCrex2x4r?si=qMw-i90uQR6bM_f5CyxZNw

hala buradasın, bu beni şaşırttı açıkçası

‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ boop
                        へ         ╱|
                  ૮  -   ՛ ) つ(>   < 7 
                   /   ⁻  ៸          、˜〵
            乀 (ˍ,  ل            じしˍ,)ノ          

♥️

♥️

♥️

18 olmak istemiyorum

büyümek istemiyorum sanırım. şuandan uzaklaşmak istemiyorum. aile kurmak istemiyorum, kariyer inşaa etmek istemiyorum, 30 yaşına basmak istemiyorum. stres ettiğimden değil. sadece şuanı sevdiğimden