Kendim hakkında sorulan bu soruya bir çok yanıt verebilir ve bir çok süslü kelimeyle de  ifade edebilirdim.. Çünkü yazmak, yaşamaktan daha kolay olanıydı bana göre.Hayatımı kelimeler yettiğince ifade edecek olsaydım şüphesiz bu şöyle olurdu. "Evet, görünürde sessiz, sakin bir kişiliği veya hayatı sahnelesem de, kendi içimde durum çok daha karmaşık bir haldeydi.Yaşanmışlıklar vardı.Birde hiç yaşayamadıklarım ve hiç yaşayamayacak olduklarım...
Büyüdüğümü zaman kavramı içinde değilde, yaşanmış olgular ile ardımda bıraktığım yıllarda anladım.
Yıllar geçtikçe parçalara ayrıldım...Her bir parçam farklı bir role büründü.Bir parçam çocuk kalırken, diğer bir parçam abla, kardeş oldu.Ama en önemlisi bir eş, bir anne oldum..
Bir kız çocuğuna sahip olmak kelimelerle ifade edilemeyecek kadar güzel bir duyguydu benim için...Onu kucağıma aldığımda anladığım tek şey; Hayatın benden çaldıklarını başka bir şekilde telafi edebildiği oldu..Ve evet benim hayatımdaki, bir avuç insan, yüreğimde ki en değerli yere sahipti..
Kimine göre doğru, kimine göre yanlış oldum. Ama ne olursa olsun bir başkasının doğrusu ile değilde, Her zaman kendi yanlışlarım ile yaşamayı tercih ettim..
Olmasını istediğim herşeyi, olmamasını umduğum korkularda kaybettim. Yıllarca bir insanın hayatımdaki eksikliğini ve  diğer bir insanın da hayatımdaki fazlalığını yaşadım..Yeri geldi kalan, yeri geldi giden oldum..Benden bir şeyler eksiltenler de oldu. Bana birşeyler katanda.. Bunların hepsini tecrübe diye adlandırıp, önüme baktım.
Elbette hayatım da kızgınlıklar ve kırgınlıklarımı gönlümde. misafir ettiğim yıllarım da oldu.Bu noktada keşke ve belki kelimelerinin anlamını en derinlerde hissettim. Çaresizlik hayatıma dahil olduğunda sancılı günlere merhaba dedim. Ama biliyordum ki, her merhaba yerini hoşçakala bırakıyordu. "Umut" aslında anahtar kelime buydu.
Ve ben umutlarımdan ve hayallerimden asla vazgeçmeyecektim..