pordonnededin
Bunu yazıp paylaşırken aşırı kararsızım belki paylaşmam bile ama yazmak istiyorum yazmak beni sakinleştiriyo . Sanki kocaman bir çölün ortasında kalmış ve ilerlemeye korkuyor gibiyim etrafımda kimse yok ama varmış gibi hayal ediyorum. Hayatım da yalnız değilim ama öyle hissediyorum ailemi seviyorum ama asıl sevdiğim kişiler yanım da değil işin komik kısmıysa hiçbir zaman yanım da olmayacaklar ama hayal etmekten vazgeçmiycem sanki hayal etmeyi bırakırsam her şey biter gibi artık kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum kendi kararlarım kendi düşüncelerim ve bunları yapmamda önüm de hiçbir engel yok ama korkağın tekiyim. İnsanları umursamak istemiyorum ne derlerse desinler ama umursamadan duramıyorum yalan olduğunu bildiğim bir şeyi bile söyleseler doğru oluyo hayatımın merkezine o doğruyu koyuyorum ve düşünmeden duramıyorum .Yalnız değilim çok yakın olduğum arkadaşlarım var ama yalnız hissediyorum ve değişmiyor birini istiyorum ama kimi istediğimi bilmiyorum hayal kuruyorum ama kimle bilmiyorum. Saçma ve şımarık davrandığımı söylüyorlar ama ben kendimi değiştiremiyorum. Hayatımın yüzümün vücudumun güzel ve bunun için şükretmem gerektiğini söylüyorlar ama hiçbiri samimi hissettirmiyor bir yalanın içinde yaşıyorum ve çıkamıyorum sanki belki hepsi ergenlik düşüncesidir boş yapıyorumdur ama çok kötü hissediyorum insanları umursamayı onları düşünmeyi dinlemeyi istemiyorum dünyanın en kötü şeyini de yapsam düşünmek istemiyorum sadece yapmak istiyorum ama olmuyor kendi kararlarımdan söylediğim şeylerden hareketlerimden korkuyorum korkağın tekiyim. Bunu yazarken bile bir sürü yazım yanlışı yaptım ama umrumda değil düzeltmiycem bir kişi bile hatamı yazarsa oturup iki saat ağlıycam ağlamaktan nefret ederim ama ben buyum.