abel.

"keşke aşık olabilseydim" dedi dorian gray, sesinde derin bir acıyla. "ama tutkuyu yitirmiş, arzulamayı unutmuş gibiyim. kendi kişiliğim benim için yük hâline geldi. kaçmak, uzaklara gitmek, unutmak istiyorum."

gözlerim ressam oldu güzelliğine, kalbimin levhasına nakşetti görüntünü.

kafamızdaki sesler, bileklerimizde kesikler, sigara bastığımız parmaklarımız ve izlerle dolu sırtımızla. daima dimdik olmasa da yan yana. çoğu zaman yana yana.

seni rüzgârın tatlı esintisiyle birlikte beklerim.

zihnimi kurcalamakta müdavim olan şüpheler, artçı edasıyla etkisini sürdürür hiç şüphesiz.

geceler boyu seni sevmişim ben, ellerinden tutmuşum, gözlerinde parıldamış gözlerim, boynuna aşk esintilerimi bırakmışım, sana hayatımı bağlamışım. ben sana ağlamışım.

kanlı parmaklarım arasında kırık bi' izmarit, düşüncelerime gem vuramaz yasalar. 

melankoli nöbetleri, hayaller ve iç çekmeler,
          arzular ve gözyaşları, zavallı âşıkların kaderi.

sanata ruhumu veririm derdi, zerresine kadar sanattan oluştuğunu her gece kulağına fısıldadım. sanatın en güzel rengi sende derdi, sanatın en güzel rengi sende ama senden sonra en çok heykelleri severim. ben ondan sonra en çok rhone üzerinde yıldızlı gece'yi sevdim. düşlerimdeki gerçekliğe yakındı zira. ellerimde onun saç tutamları, gözlerinde gökyüzünün yansıması, dudaklarından dökülen cennetsi ezgiyle. en çok onu, sanatın en güzel rengini sevdim. sonra van gogh'un zihin labirentini. ben hep fırça işçiliği taraftarıydım ama o, heykellere âşıktı. 

"gün ortasında düşlediğim," diye başlıyor monsieur mektubuna. "ikarus'un güneşi sevdiği gibi sevmek seni. yaklaştıkça eritmek yapay kanatlarımdaki balmumunu, düşmek ve boğulmak. uzaklaştıkça denizin nemine kapılıp, sıcaklığını unutmak. 
          
          ma foi, sıcaklığını unutturma bana."