𓆘

İnsanlardan uzaklaştığımı fark ettim. 

Değmiyor. 

Gitsem buralardan arkama bile bakmadan. 

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
          Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?
          Sevmek için güzele mi bakmalı?
          Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?
          Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?
          Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?

Dudakların jilet gibiydi. 

Oysa ben kendim aslında sadece yaşıyorum, yeşilleniyorum, çiçek açıyorum, soluyorum, hep aynı nokta'da duruyorum bir ağaç gibi ve bırakıyorum üzerimden sakince geçip gitsin insanların acıları ve neşeleri. 

Gözlerinde erimek, 
          Sevmekse eğer. 
          Sevmiştim galiba. 

Yıllarca sustun, sonunda böyle oldun. Yıllarca söylemedin, sakladın. İçin işlemedi. İçinde saklanmış duygularla dolu söylenmemiş sözlerle dolu. 

Bir gün aynada kendine bakarken fark ediyorsun ki; gözlerindeki ışık çoktan sönüp gitmiş, aslâ sana ait olmamış bir şeyin peşinden koşarken gençliğini nasıl da hebâ etmişsin. 

Ruhum, hayatımdan yoruldu.