Yalnızlık geldi, tam da beklediğim gibi, büyük ve kıymetli, bunu kimselere söylemedim. Gidişatın vehametini görmek delilik değildir, bunu farkettim Ait olamama duygusu bir tat biraktı agzımda. Tatlımsi. Acimsi. Dilimin arkasında bir yerde duruyor, etrafi kırmızı bir hale ile çevrelenmiş. itiraf etmeliyim ki, ben de korkuyorum aslında. Ancak oturduğum yerden bunun güzel bir kaygı, bir bunaltı olduğunu duyumsuyorum. lyice düşününce anlıyorum, tehlikeli olan mantık dışı korkulardır. Önce sen kendinden kaçmaya başlarsın, sonra şeytan çizmelerini giyer ve var olduğunu bile bilmediğin dünyalara doğru seni kovalamaya başlar. Her şey çok acı verici. Perişan edici. Demek istiyorum ki, bütün kozmos, bu sonu gelmez ölüm ve bu... Hayat denilen sey. Bütün dualardan ve bütün taleplerden uzaklaşmam gerekiyor, bunlar beni hasta ediyor, adeta başkalarının yanlışlıkla ya da aptalcasına örmüş olduğu görünmez bir ağa takılıyormuşum gibi hissediyorum. Ben bu insanlardan biri değilim. Ben kendi içimde olmayı ve orada ölmeyi seçen biriyim. lyi olan her şeyin en iyi taraf en azından bir süre düs ya da yalan gibi hissettirmesiymiş. Ve bu süre çok da uzun değilmiş aslında. Bütün canlıların ve ölülerin, hareketlilerin ve hareketsizlerin gölgelerini düşünüyorum. Karanlığı yiyip bitiren Işığı, kendi içinde dinlenen karanlığı düşünüyorum. Ölüm yaşayan her şeyi düşler. Sık sik zihnimi bu düşünceler rahatsız ediyor, kendi kendime yaratıp, sevip, varlıklarıyla avunduğum şeyler. Varoluşumun darmadağınıklığı içerisinde bir sistem oluşturuyorum. Kendi kendime dinler icat edip sonra bundan vazgeçiyorum. Garip bir hayat benimkisi. Ama bu kadar umutsuzluğa kapılmış, inancımı yitirmiş bir noktaya geleceğimi asla tahmin edemezdim. Fakat çok geç. Kendimi bütün insanlara karşı savunmak ve çılgınlıklarına tepki göstermek istedim.
