.

Galiba gelecek korkusu olan tek ben değilim hiç bir şey yapamıyorum yapamadığını her sorunun üstüne gidip onu çözmeye çalışan ben şimdi yapamadığım bir soru olduğunda oturup ağlayacak gibi hissediyorum hatta hissetmekle kalmıyor oturup ağlıyorum sanki şey gibi bütün her yer bulanık puslu sisli ama ben hala bir şeyler görebilmek için uğraşıyorum karanlık bir ödüldür kullanmasını bilen hayatta kalır ama aydınlığı arayan elenir ben bu karanlıkta ışığı arayan aydınlığı arayan tarafım ve eleniyorum galiba hala kendimi sevemiyorum hala durmadan düşünüyorum artık doğru düzgün kitap bile okumuyorum ben ya bazen sırf daha fazla kitap okuyabilmek için gece uyumayan ben artık kitap okuyamıyorum her zaman duracağım yeri bilen biri olduğumu düşünmüyorum her zaman yok lafından anladım bir şey istedim şuan almayız o kadar paramız yok dediler anladım ama şimdi onlardan sevgi istediğimde de yok diyecekler ve ben bu sefer yoktan anlamayacağım kendimden nefret etmekten yoruldum kendimdem tiksinmekten yoruldum kilo vermeye çalışmaktan kendimi aç bırakmaktan ölüm diyetlerine sokmaktan bıktım hayatımı yaşayamayan sürekli çalışmak zorunda olmaktan ailem veyatta arkadaşlarımın benim hakkımda şaka olarak söyledikleri şeylere alınmaktan kırılmaktan sıkıldım insanların benim hakkımdaki söylediklerini kafaya takmaktan hepsinden ya hepsinden kendimi çirkin bulmaktan kendimi çevremdeki insanlar ile kıyaslamaktan hepsinden ben yine gidiyorum.

Herkese her anında beni arayabileceğini onu dinleyeceğim dair sözler verirken ben kendimi dinlemiyorum ben kendi kendimi öldürüyorum kimseyle konuşmak istemiyorum eğer biriyle konuşsam veyatta gülsem başarısız olurum diye hissediyorum herkesi teselli eden ben kendimi teselli edemiyorum bütün huylarımdan nefret ediyorum kendimden tiksiniyorum ve bu tiksinti asla bitmeyecek bu kadar aciz olduğum için bu kadar ucubeye benzediğim için tiksiniyorum tiksindikçe dış dünya ile olan bağlantım kopuyor ve yavaş yavaş ölüyorum bedenim ölmüyor ruhum ölüyor en nadide parçam tak hazinem olan ruhum ölüyor beynim ölüyor ve ben hiç bir şey yapmıyorum yapamıyorum yapmak istemiyorum sanki bu şavaşa bu münazaraya girersem çıkamayacak gibi hissediyorum ve bugün çok konuştuğum için susmaya ve uyumaya çalışmaya gidiyorum ben zaten hep gidiyorum

Kendinizi sevin ne olursa olsun kendinizi sevin mutlu olun eğlenin kahkaha atın ama kendinizi sevin lütfen sadece 1 kişi dahi olsa birinin kendisini sevdiğini bilmeye ihtiyacım var çünkü ben kendimi sevmiyorum sevemiyorum çok denedim gerçekten çok denedim eğer herkese kendini sevmesini söylersem bende kendimi severim sandım ama yine yanıldım zaten hayat bu değil mi ? Yanılmak kazanmak kaybetmek hep bir yarış hep bir adaletsizlik hep bir hüzün hep bir korku hep bir umut çok anlamsız aslında hepsi ve boktan hisler çalışmalıyım çalışmalıyız çünkü başka şansımız yok bir şey elde etmek istiyor isem çalışmalıyım çalışmalıyız hiç bir şey ben çaba göstermeden bana gelmeyecek kendimi sevmem lazım ki başkaları sevsin fiziksel özelliklerini değiştirmem lazım çünkü güzellik algısına uymuyorum bu algıya uymam lazım anası yok işte herkese bu algıya uymasına gerek olmadığını her şekilde güzel olduklarını ve kendilerini sevmeleri gerektiğini söyleyen ben bile bu algıya uymaya çalışıyorum kendimi aç bırakıyorum acı çekiyorum uyumayıp der çalışıyorum hep bir şeyleri değiştirmeye çalışıyorum

Bu sıralar bunlar tek bende mi oluyor bilmiyorum ama kendimi inanılmaz büyük bir boşlukta hissediyorum sanki bir karadelikteyim ve hem enlemesine hem boylamasına üzüyorsun genişliyorum dış görünüşüme ve yüzüme fiziğime derslerime notlarıma yanlışlarıma doğrularıma çok takıyorum yemeklerden uzaklaştım sadece su içiyorum ve test çözüp düşünüyorum ve bu kısır döngü böyle devam ediyor eskiden her yazım kuralıma dikkat eden ben şuan hiç noktalama işareti kullanmıyorum herşey anlamsız geliyor neden bu dünyaya geldim amacım ne düşüncesi beni bitiriyor ağlıyorum müzik dinliyorum bir şeyler karalıyorum kitap okuyorum test çözüyorum ve tekrar ağlıyorum ruhsal bir çöküşteyim ya da bir enkaz altında bilmiyorum bilemiyorum bilmekte istemiyorum ne yapacağımı bunlarla nasıl baş edeceğimi hiç bir şey bilmiyorum yeni doğmuş bebek gibi hissediyorum kendimi ama bana bunları öğreticek biri yok doğruyu yanlışı gösterecek biri yok kendimi bok gibi hissediyorum her dakika kitap okuyan ben kitap okurken bile düşünüyorum ölüm gibi 

dogum gununu kutlamayi unuttumಥ‿ಥ AMA OLSUN GEÇMIŞ DOĞUM GUNUN KUTLU OLSUN KIZ
          (づ｡◕‿‿◕｡)づ