Cho.

Şimdi otur düşün ki bu şizofren benden mi yoksa başkasından mi bahs ediyor

Her uykudan uyandığımda sanki ölüpte dirilmiş gibi his ediyorum. Bu sefer beni annem doğurmuyor. Başka bir rahimden çıkmak yerine,yatağımın altından sürünüyorum dışarı. Kaçacak yerler arıyorum. Tanrıyla aramdaki husumetleri hall etmek için falcılara gidiyorum. Avuçlarımda tek bir çizgi bile yok. Yokluğu derime işliyorlar,kabartmalı. Derime,derimin altına,alt tabakaya. Acıtmasını bekliyorum,dişlerimi sıkıyorum. Hayatın canımı yakmasını öyle inancla bekliyorum ki,en sonunda liselilerle dolu bir partide yarı uyanık buluyorum beni.

We only say goodbye with word
          I died hundred time
          You go back to her
          I go back to...
          Black...
          Black...

Ebediyyen bu yolların yabancısı olacağımı anladığım da,mumlara nefesimi üfledim. Hayatım sona erene kadar,belki ömrü yarılayana kadar bu hisleri göğüs kafesimde müdafaa edeceğimi fark ettim. Bu canımı,en az geçen temmuz kadar acıttı. Belli etmemek için uğraştım,insanlara sevdayı seçen bi' aptal olduğumu anlatmaktan o kadar korktum veyahut da çekindim ki,arkama dahi bakmadan koşma istediğimi bastırmak zorunda kaldım. Bu şehri ve hayallerimdeki şehri terk edemedim. Her anı,her sokak köşesini tekrar ezberlemekten kaçtım. Ben yabancı olduğum her alanı öylesine derinden benimsedim ki,belki de bana en doğma gelecek yerlerden vazgeçtim.

Acımasızlıkla yoğrulduğum bu hayatı soktuğum metaforik kalıplardan azade ettiğimde geri kalan tek şey beni mayalandıran madde.

Ağla,seller sular aktır. Göle çevir bu şehri,kendini soy,soy ve atla suya. Senin yaşların fakat bugünlük boş ver. Temizlen,seni kirleten her şeyi tuzla temizle. Kızlarına bak,lanetlerini kaldırmaya çalış. Çalıştıkça eline yüzüne bulaştır her şeyi. Uğursuzluğunun tek sebebi kırdığın ayna. Erkekler yüzünü beğenmiyor,böyle bir basamak dahi kalkamazsın ki. Kimsin sen? Ey atam,kimsin sen? Ismin ne,varlığın ne? Tanrı seni ve beni yaratırken neyi kast etmek istemiş olabilir? Bilmiyor musun? Anan baban sana bir isim koymamış mi? Yazık,çok yazık. Otur birazda ağla,diğer kıtadakilar çoktan gölü kurutular. Ağla biraz,bak bize. Senin günahıların,senin seviştiğin herkesin öpücükleri bizim boynumuzda. Sana atam dediğim için özür dilerim anam. Lakin ağır,senin Tanrıya olan borcun,tövben bana çok ağır geliyor.
          

Bi' tarafta bir kadın var,kadınlıktan büyük pay alan. Sürekli diline dolayan beni. Tüm sevdalarımla aynı kavimden. Sırayla örüyorlar birbirilerinin saçını,benimkini yolluyorlar. Akşam sularında ayakları benim kapıma getiriyor onları. Evime yama yapıyorlar,dudaklarımı koparıp gözlerimi bahşiş diye götürüyorlar. Beni ağlatmadan durmuyorlar,yaramazlık yapıyorlar. Dertlerini benim su kuyuma anlatmayı tercih ediyorlar. O su benim nasibim olsun istiyorlar. Ciğerleri küllük,sigaramım dumanı bir müddet kalıyor orda. Izmaritlerimi yutuyorlar. Asla benimle aynı şehirde kalmıyorlar ama hep ziyarete geliyorlar.

Belirli bir tarih ve kimlik vermem gerekirse, 1939 kışında asker bir babayla,ev kadını bir annenin yetim çocuğu sayın beni. O zamanlar babam evimize hiç gelmezdi. Bende onun yokluğundan istifade edip mektepe gitmezdim. Zavallı validemin temizlik yapmaktan haberi bile olmazdı bu minik vukuatlarımdan. Hem bilse dahi,benim sesim onunkini hep üsteler ve zaten kısa olan saçlarım yüzünden kendimi gururlu bir erkek sayardım. Zira topraklarımızdan kadınların dahi temizleyemeceği kanlar akıyordu. Bende başım yerine göğüslerimi örtüm. Çirkin oluşum beni adamlığa yaklaştırıyordu. Evde boy boy dizilmiş silahları babam unutmuş sanardım,bilakis annemle benim için bırakmış. Kullanmayı bilmememize rağmen hem de. Annemin dediğine göre doğduğumdaki hava,onun gözyaşılarını yanaklarındaca donduruyormuş. Pek inanmak istemediğim bir yalan. Yetim dedim ya kendime başta. Sebebi şu ki,babamın asker üniformasından başka bir şey kalmadı geriye ve annem ekmek parası olmadığı için midesi sırtına yapışmış bir vaziyyetde öldü. Kuvvetle muhtemel bu akşam,ki bu 1946'ın en az ben doğduğumdakı kadar soğuk bir günü,bende ölücem. Ve daha cennet ve cehennemi ayırt edemiyorum.

Ah Ophelia,neden senin soyundan olmak zorundayım? Neden bir gece babasız uyumak nasib oldu bana? Neden sensin ki atalarımın kadını? Ah Ophelia,sen kim olduğunun farkında mısın? Ne yaptığının? Bir adama çiçek hediyye edilir mi hiç? Aptal mısın sen? O elbise seni örtmüyor ki. Çırılçıplaksın gözlerimizin önünde. Aşkın lanetimiz,sen asla ama asla bir erkekle çıkmamalıydın. Yapmamışsın,o yüzden bana miras bırakmışsın. Gözyaşlarını tepemden aşağıya damlatmışsın. Rahmet gibi dağılmış kıvrımlarımda. Ah Ophelia,sen sevmezsen,ben sevmesem kim söyleyecek bu şehre şarkılar?Biz olmasak,bu gece gölün misafiri kim olacak? Önemliyiz Opehlia,çok önemliyiz. Ama sınırlarımızı aşamanlıyız. Özellikle bir kadın olarak.

Tüm bu acımın beşiği,çocukken asla sahip olamadığım fakat yine de onsuz uyuyabildiğim beşiğim. Varlığım bir aşk değil,ne de buralardan öylesine bulduğum parlak taşlar. Evrenin oluşu,kalbimin büyük patlaması. Ben aslında zamanın başında doğdum:kendi zamanımın tabii ki. Dert yaptığım şeyler boşmuş işte. Tanrı bir zamanlar vahiyle anlatmış ki bize,ben anlamamışım ya da anneannem tam anlatamamıştı. Hatim etmeden idrak ettim,o zaman bir daha klise önünde dahi bulamadılar beni. Ekmeği tamamen kestim ve zaten babam yüzünden içemediğim şaraptan bir yudum bile almadım. Yasak olmasına rağmen sıyrılmak için bir yahudi sevdim. Kadın olduğunu unuttum,unutturmak için göğüslerini kestim,oda bir tepside sergiledi. Olumsuzluklar az önce de bahs ettim gibi kendi zamanımın başından günümüze kadar peşimi hiç bırakmadı. Gölgemde saklandılar,ki ben asla bakmaya cüret edemedim.