düşündeş

həyatımdan çıxarıram insanları üzərindən xətt çəkib “səhv” deyə qaraladığım variantlar kimi. 

heç nə yazmıram deyə buraya və o demək deyil ki, ümumiyyətlə içimə toplayıram hər şeyi. mahnılarım var, məni parça-parça edən, onlara üz tuturam. elə mənim üz tutduğum ancaq onlardır. külək elə əsir ki, sanki udacaq məni. məni də, düşüncələrimi də özü ilə aparsaydı kaş. məni silsəydi bu evdən, bu mənasız yaşamdan, bu ətrafdan. bəlkə də xudbinlik kimi səslənəcək bu amma ətrafımdaki kimsədən tamamilə razı deyiləm özümlə razı olmadığım kimi. nə məni məmnun edir? zövqüm nə idi? onlar olmasa əslində mən kiməm, bilmirəm. zöqvüm zövqsüzlükdür. nə qulağıma xoş gəlirsə dinləyir, o an nə etmək istəyirəmsə içimdən gəldiyi kimi, kimsə haqqımda “nə düşünər” sualını belə vermədən özümə məni məmnun edəcək nəticəyə əsaslanaraq edirəm. demirəm ki, həmişə etdiklərim məni məmnun etməlidir, həmişə xoşbəxt olmaq istəyirəm deyən yumor hissi güclü olan şəxslərlə özümü eyniləşdirə bilmərəm. sadəcə mahiyyəti odur ki, içimdən belə gəlib. filankəs belə etdi, niyə etdi? nə demək istədi bunun ilə? deyə özümü yormaqdansa “belə istədi və belə də etdi” deyib sözün əsl mənasında pis də çıxsa yola verirəm.  bu mətnin xüsusi bir mənası yoxdur sadəcə rəssamların yaşadığı art block-u, özünü yazar adlandırmaya layiq görməyən təvazökar insanlar da bu şəkildə yazaraq öz paslarını açmağa çalışırlar.

cırmışdım axı göz yaşımın kirlətdiyi o kağızları?
          biraz daha kirlədib yazılarım ilə atmışdım özüm kimi kandara.
          varlığım daşıya bilməz bu xisləti,
          gəlib gizlət məni məndən.
          illər oldu aşıb araza qarışalı,
          camaat arasında boğulalı.
          nəfəsimin çatmadığı yerlərdə müdaxilə etdi göz yaşım.
          uda bilmədiyim sözlərə qarışdı uddum duzlu su damlaları.
          ay bənzətdi məni özünə,
          qüsurlu, parçalanmış və tozlanmış oldum.
          qaranın yanvarı,
          anam bu gün doğradı məni.
          paylayaraq hisslərimi insanlara
          paraladı tikə-tikə.
          əllərimə ruhlar qonduraraq öpüş,
          üşütdü damarlarımı.
          bədənim isə, 
          ev sahibliyi etdi sümüklərimə.

bəzi günlər olur, heç nə yazmaq istəməsəm də girib ən az yarım saatımı öz yazdıqlarımı oxumağa sərf edirəm. və əminəm ki bunları dəfələrlə oxuyan isə mənəm. bilmirəm, bir şey yazmaq istəmirəm. amma boş da qalmaq istəmirəm. 

nə gözəl..

özümə zaman ayırmadığımın fərqinə vardım. öz hisslərimi, ehtiyaclarımı əlbəttə ki, qarşılayıram lakin bəhs etdiyim bu deyil. artıq əvvəlki qədər yazmıram, bu isə içimə atmağıma səbəb olur hər şeyi. ən öncəki qədər səssizləşirəm. sanki üzərimdə bir yük varmış kimi hiss edirdim, hiss etdiyim yalnızca bu ağrının altında əzilən sümüklərim, qulaqlarımda çınlayan isə həmin sümüklərin qırılması idi. hər saniyə. hər dəqiqə. və hər gün. indi isə çabalayıram, öncəki qədər mükəmməliyyətçi olmasam da olan ilə kifayətlənməyə başlamışam birdən-birə. etmək istədiyim gerçəkləşdirilməyi gözləyən arzularlm var və düşünürəm ki, hamısı bacaracağım şeylərdir. ən kiçiyindən başlayıb- yəni, yarım qoyduğum kitabları bitirsəm zənnimcə daha yaxşı olacaq. 

https://youtu.be/W-XIliwLKss?si=XdSgh4lNFBUfzcmq

yalnız özümə küsmüşəm.

https://open.spotify.com/track/2SEsBv8Kk661DDzoskUlbY?si=eTM7617ATzKsvQpZnG3h2w&context=spotify%3Aalbum%3A2Pk6t1VrMoLHjDcxaddGWh

bəlkə də hər şey səhv idi öncədən.