Uyku.

"Ödüm kopuyor sen de benim sende gördüğümü görecekler diye.."
          demiş Özdemir Asaf, bende tam olarak böyle düşünüyordum ve hâlâ düşünüyorum.

ya sabır amına koyayım ya sabır yeter aq kafamda bir yara izi daha olurda millet darp ediliyorum sanacak aq

kitap da kalmadı artık ağlatacak, ne güzel yazan var ne anlatan. o duygu geçmiyor insana.. hâlbuki benim en sevdiğim iş ağlatan kitaplarla sarılarak bütünleşmek.

meğer hoşuma giden gülmek değil ağlamakmış, bu yüzden yıllardır gözlerimde alerji var. sürekli göz yaşlarım akar durur. mutkuyken, sinirliyken, şaşkınken her durumda o gözler kızarık ve yaş dolu olur. bu alerjiden ibadet değil benim için belki de mutlu olmamın içerden bir cezası ya da üzdüğüm insanların lanetidir? kim bilir..

her ne kadar saçımı, giyimimi, hatta kullandığım küçük bir el kremini bile eskiye çevirsem de eski benliğimi bulamıyorum. sanki o artık benden gitti. mesela bu saçı yıllardır kullanıyorum ama bu sefer kestirdiğimde kendime yakıştıramadım sanki bu saç bana hiç yakışmıyor.. ya da o kişilik zevklerim sanki artık hoşuma gitmiyor belki de artık hiçbirşey hoşuma gitmiyordur.

bu aralar nasılım biliyor musunuz, bir dizi bitiyorum sonra dönüp beni bana anlatan, tamamı ile kendimi hissettiğim o diziye geri dönüp baştan sona izliyorum sonra tekrar yeni bir dizi izliyor geri dönüp o "beni bana anlatan" dizimi başa alıyorum.

son iki günde nerdeyse hiç uyumadım.. iki saat uyumuşum sadece. boğazımdan yemek geçmiyor, kavga başımdan eksilmiyor. yaralarım savmadan yenisi çıkıyor bu aralar. tek bir dileğim var uyumak. uyumak istiyorum felâket uykum var ama ne yaparsam yapayım uyuyamıyorum..

Koskoca bir yıl ne demek ben bilmem. 
          Seninle tanışalı o kadarcık olmamıştır ya. 
          Yıllar demek istiyorum, belki asırlar. 
          Önceki yaşamımda da sevmişimdir seni. 
          Ölmeden önce fısıldamışımdır usulca, 
          "Seveceğim, seni seveceğim daima. "
          Ve biliyorum, buldun beni. 
          O günün tarihidir 2 Temmuz. 
          Yazdıklarımı kime adadığımı, durmadan düşündüğüm kişinin kim olduğunu hatırlattın bana. Ve bu yüzden minnettarım sana.
          Beni sevdiğin için, beni kendinden ayrı koymadığın için teşekkür ederim. 
          Yine de dürüst olmak gerekirse bugüne özel bir heyecanım yok. Hissettiğim tek şey bu bağlılığımıza duyduğum gurur. 
          Çünkü seninle olduğumu bildiğim her gün 2 Temmuz. 
          
          Umarım ki şairim benim dizelerimi küle karıştırmayı düşünmez. Kitabının ilk sayfasında hep o seveceği, yazdığına bir an bile pişmanlık duymadığı şiiri yer alır. 
          
          

ilk defa hissettiğim duygular yaşıyorum.

ben babamın kızı olmak için canımı verirdim ama yerimi hep başkaları kaptı. arada bir sarılma, istediğim bir iki şeyi almak değildi babalık. kardeşlerime yaptığın gibi ben sana söylemeden alsaydın o sakızı bana da işte o dünyalara bedeldi benim için baba. bazı akşamlar sende gelseydin odama sorsaydın bana nasılsın diye zor muydu? her zaman düşkündüm ben sana en iyi bilenlerden biri de sendin bunu neden elinin tersiyle ittin? daha çok küçük yaşta anneme bile "ben babamı daha çok seviyorum." diyen çocuktum niye öldürdün o çocuğu beni hâlâ seni çok seviyorum biliyorum sende beni seviyorsundur ama bana bakarak hayal kırıklığı gibi bakma be baba ben gün içinde sana birşey oldu sanıp ağlıyorum durup dururken ağlamaktan bile nefret ederim ben. senin bana aldığın çikolataların paketlerini tek tek özenle saklarım herşeyi unutan ben dediğin tek kelimeyi oraya buraya yazarım aklımdan çıkar diye ödüm kopar ama sen beni unuttun gibi diğer çocukları daha çok sevdin gibi. ben bunu o doğmadan önce anladım, çocuk aklımla anladım. o yaşta bile aylarca ağladım kardeş istemiyorum diye. bu saaten sonra olana git diyemem ama giden ben olacağım gibi