kendini adamak büyük bir eylemmiş. üzüntüye mum diker üfletirmiş adama. habersiz kaldığın her sevinçten koklarmışsın da sanki çekilirmiş gibi önünden. bakıyorsun, ulan diyorsun çocuk mu kandırıyor bu? kalıyorsun lan sonra öylelikle. diyecek yazacak dokunacak o sözü bulamıyorsun. bulsan da dilin hareket etmiyor. beynini didik didik edip bir ur gibi kaplıyor bütün düşüncelerini, düşlerini. hayattan soğuyorsun ama öyle sıcak ki her hissi mahrum bıraktıkları gözünün önüne dahi gelmiyor. sarsılmaz duruşuna hafiften bi eğrilik yapışıyor, sanki seni hayattaki güvensizliğe hazırlamış gibi. ağlayasın geliyor ama ağlamıyorsun geçer diye çünkü unutmayı reddedip her hissini sonsuza dek yaşatmak istiyorsun. bunu hak ettiysem bi bildiği vardır, dibini sıyırayım aklı kalmasın diyorsun. sonra susuyorsun, zifiriden oldukça uzak balkonuna çıkıp inşaatı bitmiş manzarayı kapatan binayı görüyorsun. yıkasın da geliyor da buna da gücün yetmiyor. bitmeden kalıyorsun böyle hiçbir şeysiz, eksik
