Zor zamanlardı...
Odama geçip kendimi bile kendimden saklayarak ağladığım zamanlardan bahsediyorum...
Ağlamak, her zaman rahatlamaktı benim için
Çünkü biliyordum ki; ben ağlarken ne kdr rahatlıyorsam, ağlatanlarda bi gün o kdr rahatsızlanacaktı.
Düştüm dediğin her yerde biraz daha ayaktaydım ve tek başıma sildiğim her göz yaşında ilahi adaleti hatırladım.
Şimdi mi..?
Düzeliyor artk bi şeyler ve ben kendime geliyorum
Ağlatıp gıden herkesin ağlayarak geri döndüğünü görüyorum
Bu arada bişey hatırlatmak istiyorum
Onsuz yaşayamam dediğim kim varsa onlarsız daha bi güzel yaşıyorum...
Bu cümleyi benden çok duyucaksınız artk
İYİLEŞİYORUM... ")