Kanatlarım yok ama düştüm uçurumdan.Ben babasının küçük kızıydım oysaki hala. Ben masallarla büyüdüm bana kimse kötülükten bahsetmemişti oysa. Düştüm çünkü inandım her insanın değişebileceğine, her insanın bi kalbi olduğuna. Düştüm çünkü inandım 'Kalbim yok' diyenin bile içinde biryerlerde iyilik olduğuna, kötü biri olmadığına. Düştüm çünkü canımı yakan herkesi affettim. Yanlış mı yapmıştım? Düşerken ben  nefes alıyordu onlar, benimse ciğerlerim parçalandı. Düşerken ben gülümsüyordu onlar, bense tutunacak birşey aradım. Ailesinden başka kimsesi olmayan, kimsenin elinden tutmadığı küçük bi kız nereye tutunabilirdi ki? Tutunamadım,  çakıldım.En dibe hemde.Çabucak üşüyen ben ısınamıyorum artık, en çok da içim Üşüyor. Tozlu fotoğraflar misali eski anılar geçiyor gözümün önünden. Ben hiç büyümeden öleceğim. Burda sesimi duyan kimse yok.Burda gökkuşağı yok, burda hiç renk yok. Beni burda bıraktılar, nefes alamayacak kadar karanlıkta. Oyuncaklarım olmadan, hiç arkadaşım olmadan, hiç ışık olmadan.Ben tutunamadım, çakıldım.Sessizim, ölü gibiyim ama hala burdayım,elimi tutar mısınız?