Πριν από περίπου δώδεκα χρόνια, όταν άνοιξα το Wattpad, ήταν από τις πρώτες ελληνικές ιστορίες, το "Σε βλέπω και ερεθίζομαι" που διάβασα και μου τράβηξε αμέσως την προσοχή.
Κάθε φορά που έβλεπα πως ανέβαινε καινούριο κεφάλαιο, ένιωθα τον ενθουσιασμό να με πλημμυρίζει.
Είχα να μπω στην εφαρμογή τουλάχιστον δύο χρόνια και όταν είδα χθες ότι η ιστορία έχει ολοκληρωθεί, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια, σαν μικρού παιδιού… μια χαρά που όμοια της δεν είχα νιώσει καιρό
Την διάβασα από την αρχή. Μονορούφι. Ο τρόπος της περιγραφής των συναισθημάτων απλός, αλλά διεισδυτικός. Με παρέσυρε το ίδιο το παραμύθι τους.
Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι αυτή η ιστορία δεν φάνηκε να είναι μόνο φαντασία. Ζω μια παρόμοια κατάσταση τώρα, σε αληθινό χρόνο, κι αυτό το déjà vu που ένιωσα είναι απίστευτο. Είναι σα να ξαναζώ κάτι που ήδη είχα ζήσει... και το νιώθω σαν δώρο. Περίεργο συναίσθημα;
Σ’ευχαριστώ. Μην σταματήσεις να μοιράζεις το φως σου, όπως κάνεις και εδώ ❤️✨
υγ: Ζητώ συγγνώμη για το εκτενές μήνυμα και ελπίζω να μην σε κούρασα!
