çam ağacındaki yanmayan tek lamba...atlas gibi dünyayı sırtlayıp bana mısın demeyen , prometheus gibi ciğerini kartallara yedirip yine de insanlıktan vazgeçmeyen , en son da pandora olup umudumu içime hapsedip o sırtlandığım dünyadan elimi eteğimi çekmiş bir şahsiyetim...rakı masasındaki erimeye yüz tutmuş buz , plağın en güzel yerindeki çizik...hayatın göstermeye utandığı , tanrının sakat çocuğu gibi sakladığı görünmeyen bir hayaletim şehrin parlak ışıkları içinde..