En sevdiğim renk kırmızı.
Böyle direk konuya girmek olur mu? Sonuçta hakkımızda bir şeyler yazmamız gerekiyor, selamlaşmamız şart değildir sanırım.
En azından adımı söylemekle başlasam daha iyi olacak sanki.
Adım Sanat.
Rumuzum değil, adım gerçekten Sanat.
Hatta adım Özgür Sanat olacakmış.
Neyse bunlar ayrıntı...
İzmir'de yaşıyorum ama en sevdiğim şehir İstanbul.
Aslında çok fazla yer görmedim ama gördüklerim içinde en sevdiğim İstanbul.
Tüm öykülerim de orada geçer zaten.
Umarım kendi öyküm de orada geçer.
11. sınıfa gidiyorum. 
Yaşımı sorsanız bugün bile hesaplayamıyorum. 
1997'de doğdum işte. Becerebiliyorsanız siz yapın.
Dediğim gibi, en sevdiğim renk kırmızı.
Pembeden nefret ederim ama tüm kıyafetlerimin pembe olması gibi ironik bir durum söz konusu.
Cümlem düşük oldu sanırım ama siz beni anladınız umarım.
Ve böyle kendimizi anlatmak biraz megalomanca gibi geliyor, ama bakın; hala anlatıyorum kendimi.
Sanırım insanların da kendini tanımaya ihtiyacı var, o yüzden kendimizi anlatmaktan haz alıyoruz.
Bunu ben söylemiyorum, bilim adamları söylüyor.
Eminim İsviçreli olanlardır.
Twitter'a aşığım.
O olmasa ne yapardım bilmiyorum.
Ve ciddi anlamda telefonuma da bağımlıyım.
Kapalı olsa bile elimde dursun isterim.
Biraz manyaklık var bende de.
Ama çılgın manyaklık.
Her şeyi yapabilirim.
Sesim çok çirkin. Ama şarkı söylerim yine de.
İngilizce ve Almancayı çok severim.
İşaret dili öğreniyorum.
Pasaklı, terbiyesiz, ayak tırnaklarını ölümüne uzatan bir kızım.
Ama ellerim hep ojelidir orası ayrı konu.
Tabi el derken tırnakları kast ettim.
kast demişken aklıma kast sistemi geldi.
Çok çabuk sıkılırım, çok hareket ederim, tırnaklarımın kenarlarındaki etleri yerim.
Saçlarım dümdüz, düzleştirmeye bile üşenirim. Fazla paçozum.
Sanırım yeterince tanıdınız beni.
Şuraya 2000 karakter koymuşlar, ben de geriye 100 tane kalacak sanırım.
Ve evet, çok konuşurum.