Pisanie tkwi we mnie od najmłodszych lat i rozrasta się jak najpiękniejszy kwiat. Wkłuwa ostre kolce w boki mojej głowy, nie pozwalając na zaśnięcie po trudnym dniu. Rozwija pęki, wbija we mnie korzenie, a ja im starsza jestem, tym coraz mniej mogę to ignorować, dlatego piszę. W środku nocy zrywam się z łóżka, by zapisać to, co rozrywa mi skronie. Bazgrzę na kawiarnianych serwetkach. Próbuję złagodzić palącą potrzebę tworzenia. Najczęściej robię to poprzez wiersze, ale proza była pierwsza i to jej poświęcę tutaj swój czas, swoje serce, wszystkie nieprzespane noce.
Oby owoce tego kwiatu przypadły Wam do gustu.

Ściskam, wysyłam ogrom ciepła, weny i zrozumienia - do siebie, do świata.