rayiha__1

Okunması gereken harika bir kitap :)
          https://www.wattpad.com/story/316539081

Yazıyorum çünkü kendimi iyi hissetmediğimde ifade edebileceğim tek şey yazmak... Kendimi en iyi anlayabildiğim, anlatabildiğim, özgür hissettiğim yer de yazdığım alanlar. Evet belki konuşmak daha normal olan bir şey ama konuşurken ağır gelen şeyler var bazen. Yutkunamayıp sustuğum şeyler. 
          Bu gece gerçek bir dostluğun bitişi oldu. Hem dostluk hem de soulmate dediğimiz bir ilişkinin... Belki hayırlısı buydu ya da şuan için doğru olan buydu. Bilemiyorum ama anlaşılmamış gibi hissediyorum. Yorgun düşmüş ruhum bu gece daha çok yorulduğunu hissediyorum. Omuzlarım da yük artışı var gibi hissediyorum. Elim kağıt tarafından kesildiğinde yaşadığım sancıyı kalbimde hissediyorum... 
          Ve şunu soruyorum hep kendime peşinden gitsem ne olur? 
          Birazcık bile hali kalmayan kelebeğin kaleminden...

Gerçeklerin acıttığı bir yer var ya... hah tam ordayım şimdi. Ne sağa ne de sola gidiş yok. Ayağımı nere atsam kaynar suya basmışım gibi geriye çekiyorum... Çevremdeki insanların beni ben diye görmediklerini düşünüyorum. Belki çelik kasa sanıyorlar beni... bilemiyorum. Ama herkes gibiyim bende. Görmüyorlar mı?..

Sahi biz papatyaları kimler uğruna öldürdük.. kimler uğruna ona uğur getiren yapraklarını kopardık. Hangi kalpsiz kalplerde çürüttük onları, hangi gözyaşlarımızın arasında ufacık bir umut bekledik... 
          Değdi mi? Değmedi. Başımıza taç yapmamız gereken papatyaları sırf bir kalpsiz için harcadık. Başımıza taç yapalım papatyaları, değmeyen insanları başımızın üstüne koymak yerine yapalım bunu. Kalbimize iyi gelen şekilde yapalım. Seni sevmiyor çıkmasın diye verdiğimiz çabayı 'Boşver sevmiyor.' hissini kabullenmek için harcayalım. Her bir yaprağını koparmak yerine sevelim, her bir zerresini hayatımızın umudu olarak kabul edelim. Her bir beyazın hayatımıza ışık olmasını amaçlayalım. Kalpsiz ve umutsuzların kirli ellerinde boğulmak yerine kendi avuçlarımızda can bulalım. Yapalım bunu. Tekrar ayağa kalkalım. Kim olduğunuzu dünya hatırlasın. Siz de hatırlayın. Taçlı kelebek olun.:)

                             Anladım
          Zor olan şeyin güvenmek olduğunu,
          İnanmakta zorluk çekince anladım...
          Samimiyetime karşı gelen ihaneti,
          İnsanlara sevgi besleyince anladım...
          
          Huzur içinde yaşadığım günlerin kıymetini,
          Geceler boyu ağlayınca anladım...
          Beslediğim duyguların değerini,
          İnsanlar benden gidince anladım...