nymph

Beni artık sevmiyor. 

Sevdiklerimin iyi olmasını isterim. Hep iyi olsunlar, hiç dertleri olmasın. Aslında çok yakın olduğum biri değil ama kötü olduğunu söyleyince kalbimde ve karnımda üzüntü hissettim. Nasıl açıklayacağımı bilmiyorum. Sanki ben onun sorununu çözmek zorundaymışım gibi. Halbuki değilim. Benim sebep olmadığım bir olaydan dolayı üzgünse, elbette yanında olup destek olmak isterim ama benim görevim değil ki moralini düzeltmek. Biraz çabalasa keşke insanlar. Ben üzgün olduğumda acaba benim üzgün olmamdan dolayı kötü hissedenler var mıdır diye düşünüp üzüntümü bir kenara bırakıyorum. Bu benim sorunum. Üzüntümü kenara bırakmayı ben seçiyorum. Size yansıtmayıp moralinizi bozmamayı hatta içime attığım için bir zaman sonra patlak vermesini ben seçiyorum. Size üzüntünüzü kenara bırakın demek istemiyorum ama birazcık bana yardımcı olur musunuz? Birazcık pozitif olur musunuz? Ben her gün şükürler olsun bugün de yaşıyorum diye uyanırken başkalarının, özellikle sevdiklerimin ölmek istemesi canımı yakıyor çünkü. Ben kötü zaman geçirmiyorum demek mi bu? Değil. Ben de kötü zamanlar geçiriyorum. Şu dönem özellikle. Yks stresi yavaştan bedenimi ele geçiriyor. Okulu ve dersleri çok önemsemiyorum. Derslerim kötü değil ama netlerim kötü geldikçe stres seviyesi artıyor. En basit sorunumu söyledim. Anlatıp iç karartmak istemiyorum. Benim içim yeterince karayken beyaz boyamaya çalışıyorum. Ama sevdiklerimin ölmek istemesi karnımda ve kalbimde bir korkuya, bir üzüntüye sebep oluyor. Beyaza boyadığım yerlerin de boyası sökülüyor. Lütfen kalbime acı çektirmeyin. 

İnşallah sadece paranoyadır. Gerçek olma ihtimalini düşündükçe kalbim kasılıyor çünkü.

Karnım ağrıyor

askim birkac gundur duyurularini goruyorum…sacma olacak belki ama iyi misin hayatim?lstersen dinlerim sorun her neyse❤️

Her şeyi zorlaştırdığın için, anlattığım hiçbir şeyi dinlendiğin için karşımda duvar varmış gibi hissediyorum. Annemsin ama yok gibisin. Kimsesiz, açıkta kalmışım gibi. Yaşayamadığın hayatın sorumlusu da ben değilim. Birazcık düşün. Beni düşünmüyorsan bir şeyler söylemeden önce düşün. Mideni bulandırdığımı içinde tutsaydın zaten kötü geçen günüm daha da kötüleşmezdi belki. 

Okurken aşırı düşünme diyarına uğradım sürekli. Çok güzeldi. 6 sene önce yazılmış olması biraz garip hissettirdi. Finalde ağladım.
          https://www.wattpad.com/story/157084190

Bugün çocuk halimle buluştum. Hiçbir şey demeden baktık birbirimize. Benden korkuyordu çünkü beni tanımıyordu. Çekingen davrandı. Sarılmak istedim ama sarılmadım. Ona gelecekteki hali olduğumu söylemedim. Güzel olmayı seviyordu çünkü. Bunun bozulacağını söylemek ağır geldi. Hiçbir şeyden haberi olmasın istedim. Olmadı. Mutlu muydu emin değilim, ne hissettiğini anlayamadım. Güzeldi. Gözleri çok güzeldi. Parlıyordu. Annesi onu seviyordu. Hala seviyor ama artık eskisi gibi yakın değiliz diyemedim. Çünkü annesine çok düşkün. Annesi olmadan bir adım bile atamaz. Eğer annesiyle sadece tartışmak için konuştuklarını söyleseydim ağlardı. Ağlamasını istemedim. Dualarına babasını da eklemesine kızacaktım ama yapamadım. Erkenden öğrenip daha fazla acı çeksin istemedim. Kısacası küçük masum çocuğun karşısında oturup ağladım sadece. Elimden de başka bir şey gelmezdi zaten.

Ders çalış artık

Herkes kendi derdinde. Herkes kendi derdindeyken normal olarak ben de kendi derdime üzülürüm, kendi derdimi düşünürüm değil mi? Niye başkalarının derdine ortak olmak zorundayım. Kötüysem ama başkaları da kötüyse kendi problemlerimi unutup başkalarının problemlerini önemsemek zorunda mıyım? Herkesin kötü zamanları olabilir. Abartmaya ne gerek var. Ben de atmak istiyorum kendimi bir yerlerden ortak olacak mısınız? Hayır. Neden? Çünkü herkesin derdi kendine.