Dash

do you really think that i could care

sabret
          sonu ayni degil
          soyluyorum
          dinle
          ruyalarin
          hergun ayni olmayacak
          simdi vazgecersen geriye
          doneceksin
          gitme
          kaybedince daha cok
          seveceksin
          biliyorum
          hicbir anlami yok
          yoklugunda
          
          

and you dont seem to understand ya. öylesine yani. genel. mesela romantize edebiliriz diyoruz ama kış demek güneş olmaması demek. ben enerjimi güneşten alıyorum ki. ve ne biliyim bu mevsim bana hep depresif donemlerimi hatirlatip bide üstüne hissettiriyor. sabah ağırlaşmış gözlerimle uyandığımda aklıma arkadaşımla buluşmaya yetişmek tembellik etmek gelmiyor. huzurlu gülümsemeli bi uyku falan olmuyor o. gözlerimin ağırlaşması, bana yataktan bile çıkmak istemediğim ve berbat hissettiğim, bir hiçmişim gibi hissettiğim günleri hatırlatıyor. kendim gibi hissetmedigim ve kendime düşman olduğum günleri ve yatakta tam bir hayal kırıklığı olarak ölü olduğum günleri anımsatıyor. hiç arkadaşımın olmadığı, hiç sevilmediğim, sevdiğim hiçbir şeyi sevmeyişim, yediğim hiçbir şeyde aynı tadı almayışım ve dünyanın tüm renklerini kaybedip taştan bi mezarlık gibi olduğu günleri anımsatıyor. şimdi hiçbir şey böyle değil. arkadaşım var beni sevenler var yediğim hwr şeyden zevk alıyor yaptığım her şeyi beğeniyorum. zevk alıyorum yaşamaktan. duygusallaşıp ağlamaktan üzülmekten bile bazen. hissedebildiğim ve yaşayabildiğim için. şanslı hissediyorum. yorulsam bile eve dönerken karanlıkta gülümsedigimi görebilirsiniz cunku cok mutluyum. ama işte kaybettiğim her şeyi geri aldıktan sonra bilincimin en hafif, en savunmasız anında öyle bir hatırlıyorum ki bazen o günleri tekrar her şeyi kaybetme ihtimalimden yanıyor canım. o kadar korkutuyor ki beni o zamanlar yaptığım hiçbir şeyi yapmaya cesaret edemiyorum. bana o günler gibi hissettiren şeyler istemsizce ürpertiyor beni.

if ypu starts reading books again you will feel at least a little better 
          
          If you start reading books again, even just a few pages a day, something shifts. Your mind quiets. Your thoughts sharpen. You escape, reflect, rebuild. It's not a cure, but it's a crack of light. And sometimes, that's all you need to feel a little better.

kaybet 
          bu ofkeni
           icinde sakladigin
          terk et
          o derdini
          benden almadigin

fanusunu kiran balik: özgr ölür

bu duvarlar konusmuyor

bi yer var
          biliyorlar
          ama bize soylemiyorlar
          galiba sevmiyorlar
          

bir bağımlılıktan başka bir bağımlılığın kucağına atlayarak mı kurtulacaksın? 

birlikte her seyi yapalim ama adini koymayalim.. cek git sen canin isteyince, bosver diyebiliyim ben canim anlatmak istemeyince. 
          adi ne ask olsun ne dostluk. benı sadece sen opebıl. gogsunu sadece ben oksayabiliyim. dudaklarinda sadece ben gülümseyebiliyim ve sadece sen les gibi kok yanimda. ama ısmımız olmasin hic. soran olursa takiliyoruz diyelim. birbirimizle takilalim ama birbirimize takilmayalim. birbirimize dokunalim ama iz birakmayalim. ne ıstıyorum ya ben senden cidden. ayda bir bulusan havali cocuklar-