@redf3m
ağlama anne, ağlama!
ben de herkes kadar anlarım acıdan,
ben de yandım zaten herkes kadar.
ama sen ağlama, anne!
ben de sustum senin kadar,
ben de düştüm senin kadar.
ama sen susma anne,
ben geçmişinden bir kare değilim ya
bağır çağır, ama susma anne
ben senin yerine de ağladım ya!
bir çocuğum ben, hayata ilk defa gelen;
yarınları heyecanla bekleyen,
bulutları şekere benzeten,
gündüzleri sonsuz zanneden,
dünyayı temiz bilen.
bir çocuğum ben, büyümeyen.
karanlıktan korkan, uyuyamayan;
yarınları görmemeyi dileyen bir zavallıyım ben.
büyümeyen, her gün küçülen bir çocuğum ben.
bir çocuğum ben, kaybeden.
uyanacak hevesi bulamayan,
bulutlardan gözyaşı akıtan,
gecelere sığınan,
dünyaya küsen bir çocuğum ben.
bir çocuğum ben, fark etmeyen
fark etmedim sonların geldiğini ve gittiğini.
son defa ışığım açık uyudum,
son defa çocuk oldum
son defa hayal kurdum.
bir çocuğum ben, kim olduğunu bilmeyen
yaşamı adlandırmaya ve anlamaya çalışırken-
kendisini ve geçmişini kaybeden.
kimi zamanlar gelir aklına;
bir koku hatırları bazen sana onu,
bazen de bir rüya.
uyandığında dolu gözlerle bakarsın aynaya
yaşlar susturur çığlıklarını zamanla
ama acısı geçmez anıların, asla.
en çok da gecelerden kaçar insan
sokaklar susunca, bir başına kalır
geçmişin derinliklerine kapılır,
kıyıda kalır.
sen miydin kıyıda kalan,
yoksa ben miydim kıyıya vuran?
gözlerinde saklı ay ışıkları,
parlatıyor yıldızlara bakışını
süzülüyor geceleri saçlarının dalgası,
sanki denizlerin taşkın fırtınası:
siyahlarında saklı.
-sude'm, canımdan sana. 9 haziran / istanbul
lost
in these memories
lost
all my dignity
yıldızlar, anca parlar
adını duydukları anlar.
ay ışığı pencerene çarpar;
seni andığım anlar.
bulutlar göğü saklar,
sana hislerim kadar.
ay, yıldızlar, gök
sen, ben, biz.
- 5 haziran, istanbul.
bu hikayede hiç "biz" geçmedi
ya sen vardın,
ya ben vardım
aynı yolda yürüsek bile
yanyana değil,
ters yönlere gittik.
aynalar, gerçek benliğimi hiç göstermez
kendini tanımak istiyorsan kaç kalabalığından.
sus.
tanış şimdi asıl senle.
yanıtını vermediğim sualler, şimdi olmuş başıma dert.
benim evim bir kadının kolları arasındaydı
kolları kanatlarıydı, sarıp sarmaladığı
sesi saadetti, bebekleri uyutan
gülüşü dermandı, melekleri andıran
gözleri sükûnetti, cennette hissettiren
gidişi ise yok etti kalbimi mütemadiyen.
kalbim viran, yaşam haram...
senin uyanmadığın sabahlara göz açmak,
bundan sonra eder beni harap.
sesini duyamazsam eğer ben,
sussun tüm dünya ebediyen.
çünkü on bin kişide, bir sen vardın gözümde.
sen yoksan ben neden olayım?
siz hiç kalbi yarım bir insan gördünüz mü?
benim biricik annem; sen en kara gecelerden doğan güneştin.
senin artık göremeyeceğin bu dünya aydınlık olsa ne fark eder?
benim ışığım olmadıktan sonra, her yer zifiri karanlık gelir bana.