genel olarak kaybetmeye olan korkum mu yoksa başka bir şey mi emin olamasam da asla bağlanmadım bir şeye tam anlamıyla. sanki sonuçlarını görebiliyordum çünkü. ancak 2018 yılı benim için hem mental hem de fiziksel açıdan gerçekten zor bir yıldı ve tam anlamıyla bir çöküşteydim. uzun bir ara verdiğim macerama tekrar başladım 2018in son aylarında. biraz olsun burada nefes almak istedim. ilk fanficlerim veya taekook ficlerim nasıl başladı inanın hatırlamıyorum ancak beni ben yapan kendimi bulmamı sağlayan gerçekten büyük bir dönüm noktasıydı burning desire. ravenın tüm kitaplarını içtenlikle sevdim fakat bd benim bir ucube olmadığımı söyleyen beni büyüten bir kitaptı. duygusuz ben defalarca ağladım ve kahkahalarla güldüm. bir ögretmenmişcesine bellemiştim hilali. keza servant ı da çıktığı günden beri, tamamlanmış karakterimi olgunlaştıran bir kitap olarak düşündüm. ben gerçekten de bağlanmıştım. uzun zaman sonra kendimi bir nebze olsa yalnız hissetmediğim ve nefes alabilip dünyadan kaçabildiğim bir dünyaya sokmuştum. asla böyle bir şeyi beklemiyordum. o kadar kırgın kızgın ve mahçubum ki anlatamam. çok büyük bir parçam koparılmış gibi hissediyorum ve toparlanabilir miyim emin değilim. sanırım bağlamanın ne kadar yanlış olduğunu bir kez daha gördüm. üzgünüm, gerçekten çok üzgünüm ne yapmalıyım bilmiyorum ağlamaktan başka. çok bencilim biliyorum ama bencil olduğum kadar da paramparçayım.