ş

seni öldürdüm. şimdi sadece buruk gülümsemeyle mezarına geliyorum. toprağını seviyorum. ağlamaya başlıyorum yavaştan. senin affedilecek bir yanın yok, diyorum. ben seni nasıl affedeceğim, diyorum. göğsümün ortasındaki yangını sen başlattın. neden söndürmeden gittin , diyorum. toprağını seviyorum. çöküyorum yanına. eskisi kadar sinirlenemiyorum da. bak , diyorum. büyüdüm. toprağını seviyorum. keşke, diyorum. keşke yollarımız hiç kesişmeseydi. ne öğrettin sen bana , diyorum. hani demiştim ya sana, seni yaşatmaya çalışırken yanında ben ölüyorum diye. artık öldürdüm seni. ama yanında seninle olan o beni de öldürdüm. ikimizi yan yana mezara koydum. son kez toprağını seviyorum. kalkıyorum ayağa. keşke, diyorum. keşke yollarımız hiç kesişmeseydi.        senin yaptığın gibi , arkama bakmadan gidiyorum. hoşça kal. 

kışın ortasında görülen aldatıcı güneşsin sen. güneşe hasret kalınca kış ayında olduğumuzu unutup aldanmıştım sıcaklığına. şimdi kış bitti. bahar geldi. sana dair bir iz yok.

bazı geceler sana küsüyorum. ertesi gün hiç sana küsmemiş gibi gördüğüm yaşadığım her şeyi içimden sana anlatıyorum. bazı geceler seni affediyorum. sonra seni affettiğim için kendime kızıyorum. ama yine dönüp dolaşıp sana geliyorum. bir insanı içinde yaşatmak zordur , derlerdi. şimdi çok daha iyi anlıyorum. kendi içimde sana küsüyor, affediyor , ağlıyor, gülüyorum. ama seni öldüremiyorum. bir şekilde yaşatmaya çalışıyorum. ve seni yaşatmaya çalışırken yanında ben ölüyorum.

birbirimizi yaralayacak, öldüreceğiz. ama dönüp dolaşıp birbirimizin yarasını saracak , birbirimizi yaşatacağız. benden ne kadar uzakta olursan ol , köşeyi döndüğün yerdeyim. senden ne kadar uzak olursam olayım köşeyi döndüğüm yerdesin. dünya küçük bir yer. illa ki karşılaşırız.

“ bazen kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi ” dedi çocuk. “ ben de ” dedi köstebek. “ ama biz seni seviyoruz. sevgi insana yuvasını buldurur. ”