Biz, sevmeyi seviyorduk…”
İnsanoğlu nedense anlayamadığını kötülemeye meyilli. Anlayamaz, çünkü konuşarak bir şeyleri anlatmayı başaramayan insan için en iyi kaçış yoludur susmak. Kaçmak ise mesafe veya duygusal olarak mümkün ama karmaşık.Bu karmaşıklığın başa çıktığı zorluk ise sevgi. İnsan kendinden kaçamaz, hayat sevgi yoksa anlamsızlaşır, çözümsüzleşir.Siz onu nasıl adlandırırsanız adlandırın, gerçek sevgi gerektirdiği tüm fedakarlıklarla bu hayattaki hakiki ve kalıcı bir mutluluğa götüren tek yoldur. Başka bir yolu seçerseniz, mest edici haz anları yaşayabilirsiniz ama onlar çabuk tükenir ve gittikçe daha da ele geçmez olurlar.Düşünün bir, sizin kalbinizi tam olarak göremeyen, hüznünüzü hissedemeyen insanların çevrenizde koşuşturduğunu. Sahte kurgulanan bir hayattan başka ne olurdu bu. Zamanında ve sevgiyle bilinen bir değer karşınıza çıktığında ise ruhsal eksiklikleriniz tamamlanır, bencillik, kıskançlık ve yargılama duygularından arınırsınız. Unutmayın Sevgi büyük sorumluluk gerektirir. Bizi Tanrı rolünü oynadığımız gerçeğinin tam bilincinde olarak bu rolü oynamaya zorlar. Hata yapmamaya, dikkat etmeye, korumaya, hissetmeye, mutlu etmeye ve yalnız bırakmamaya mecbur eder. Ne kadar yorucu ve güzel.Hayatın kendisi gibi.
Sevgilerle.
