renksizviscum
Özledim. Geçip giden her bir anı özledim. Mutsuzluktan kırılıp döküldüğüm, gözyaşlarımın içinde kıvrandığım saatlerin her bir dakikasını bile özledim. Çaresizce tutunmaya çalışıyordum o zamanlar. Bana el uzatana tutunmaya çalışıyordum. Nasıl tutarım bilmeden çabalıyordum. Çünkü denizde boğulan insana yılan bile kurtarıcıdır ve insan yılana bile sarılır. Tutunmaya çalışırken kaybettim bazı eşyaları, bazı duygualrı ve bazı insanları. Özledim, geçmişi özledim ve ben büyüdüm. Sandığımdan daha fazla güç buldum içimde. Yalnızlıktan korkmamayı öğrendim. Kalabalık edinmeyi ve sonra o kalabalığın icinde de hep yapayalnız kalacak bir tarafımın her daim olacağını kabul ettim. Ve o yapayalnız kalmak isteyen tarafımı affettim. Dünyamın sonunu getirir zannettiğim hiçbir şey kendi israfilimin surunu üflemesine izin vermedi. Ben mahvoldum dediğim her an ne kadar mahvolduysam da yok olmadım. Öleceğimi düşündüğüm hiçbir zaman da azrail gelmedi. Yaratana güvendim, yaratandan nefret ettim, yaratanı sorguladım ve aslında yaratılanın bana kakaladığı yaratanına inanamayacağımı fark ettim. Kendi içimde bir kez daha yaratanımı buldum ve şimdi ona tutunuyorum. Yaşıyorum. Mahvoldum zannetmiştim. Mahvoldum. Ama yok olmadım. Özlem var içimde şimdilerde. Özlüyorum. Hep de özleyeceğimi biliyorum. Çünkü benim topraktan hamuruma katıklanan özlemdi. İçindeyken nefret dahi ettiğim her şeye bir gün baktığımda özlem duymak. Sevdiğim şeylere olan özlemimi anlatamam. Onları kaybettim ve özlemimle acım yarışır onları her hatırladığımda. Bugün 2025'in 2. Günü.