renksizviscum

Sadece tek bir soru imparatorumuz niye böyle sik sik işlerle uğraşıyoor

Ben deliyim hanımefendi 

Bugün 22 yaşıma girdim. Komik bir hikaye olacak belki ama doğumgünlerim yüzünden insanlara verdiğim değeri kaybettim. Mutluyum gerçekten mutluyum çünkü birileri için gerçekten değerliyim. Bu kadarıysa yeterli. 

Bazı şeyler hiç değişmiyor sanırım ve ben değişmediğimi zannettiğim her seferinde çoktan bambaşka bir kişiliğe evrilmiş oluyorum. bazen yeterince cesur olmayı başarıyorum ve bazen bir ucube gibi hissettiren  hislerim geri bedenime dönüyor. Güçlü durmayı yine de bir yere kadar öğrendim. kendime yetebilmeyi bir yere kadar başardım. Duyduklarımı amıma takmamayı veya  kendimi nitelediğim kadar olduğumu öğrendim. Ara ara ruhuma vuran" tüm bu olanlar neden böyle oldu" sorusunu ve beraberinde sürüklediği kederi hiçbir zaman tam olarak atlatmayı başaramayacağım fakat bu sorun değil. Artık değil.

Öldürmeyen acı güçlendirir derler, bense nefes alamıyorum,ağlıyorum. Uyku haplarına ihtiyaç duyuyorum, oysa ilk iki hafta intihara daha da meylettirirmis insanı, tek bir dileğimi bekliyorum ve bu yüzden de kullanmıyorum ve işte bu yüzden de uyuyamıyorum. Hızlanan kalp atışlarımı dindirmek için  ise ilaçlar kullanıyorum ve sigaraya başladım. İlk içisimden beri ise tadından nefret ediyorum. Üç sigara eskittim, ilkinde mutsuzdum ve umut yoktu, sigaramı oda arkadaşım yakmıştı. İkincisinde mutsuzdum ve kendime aldığım ilk sigaramı yakamamıştım, daha içmeden çöpe gitmişti. Üçüncü sigaram ama ikinci içişim ise iki gün önceydi, mutsuz olmadığım ama mutlu olabilmek için de tek bir tane bile nedenimin olmadığı bir öğlendi. Biri annemin telefonundan numaramı silse ve annemin bana ulaşamaması işte bu kadar kolay olsa biraz daha sigaraya ihtiyaç duymadan kalabilirdim. İyi olmadığını söyleyince seni ciddiye almıyorlar, sonunda ilaçlara ve sigaraya ve daha bir sürü kötülüğe yönelince ise niye hiç iyi olmadığından bahsetmedin oluyor. Oysaki ben şu sıralar her yerde haykırıyorum nerdeyse iyi değilim diye. Yalanlar söylüyorum fakat doğruları söylemek tüm gücümü kesiyor. Doğrulardan nefret ediyorum, bana yalanlar söyletenlerden de nefret ediyorum. 

Ve neden onlarca ve yüzlerce kez ölmeyi seçtik 
          Ve neden onlarca ve yüzlerce kez öldürmeyi seçtiler 
          Ki oysaki gençlik kaygısızlık demekti

Özledim. Geçip giden her bir anı özledim. Mutsuzluktan kırılıp döküldüğüm, gözyaşlarımın içinde kıvrandığım saatlerin her bir dakikasını bile özledim. Çaresizce tutunmaya çalışıyordum o zamanlar. Bana el uzatana tutunmaya çalışıyordum. Nasıl tutarım bilmeden çabalıyordum. Çünkü denizde boğulan insana yılan bile kurtarıcıdır ve insan yılana bile sarılır. Tutunmaya çalışırken kaybettim bazı eşyaları, bazı duygualrı ve bazı insanları. Özledim, geçmişi özledim ve ben büyüdüm. Sandığımdan daha fazla güç buldum içimde. Yalnızlıktan korkmamayı öğrendim. Kalabalık edinmeyi ve sonra o kalabalığın icinde de hep yapayalnız kalacak bir tarafımın her daim olacağını kabul ettim. Ve o yapayalnız kalmak isteyen tarafımı affettim. Dünyamın sonunu getirir zannettiğim hiçbir şey kendi israfilimin surunu üflemesine izin vermedi. Ben mahvoldum dediğim her an ne kadar mahvolduysam da yok olmadım. Öleceğimi düşündüğüm hiçbir zaman da azrail gelmedi. Yaratana güvendim, yaratandan nefret ettim, yaratanı sorguladım ve aslında yaratılanın bana kakaladığı yaratanına inanamayacağımı fark ettim. Kendi içimde bir kez daha yaratanımı buldum ve şimdi ona tutunuyorum. Yaşıyorum. Mahvoldum zannetmiştim. Mahvoldum. Ama yok olmadım. Özlem var içimde şimdilerde. Özlüyorum. Hep de özleyeceğimi biliyorum. Çünkü benim topraktan hamuruma katıklanan özlemdi. İçindeyken nefret  dahi ettiğim her şeye bir gün baktığımda özlem duymak. Sevdiğim şeylere olan özlemimi anlatamam. Onları kaybettim ve özlemimle acım yarışır onları her hatırladığımda. Bugün 2025'in 2. Günü. 

Sen beni anlıyorsan ,evimsindir
          Ben seni anlıyorsam,evinimdir
          Beni olduğum halimle seviyorsan,annemsindir
          Seni düşüncelerinle ve doğrularınla kabul ediyorsam, babanımdır
          Sen, sen olduğun için ve ben, ben olduğum için birlikteysek,
          Biz bir aileyizdir.
          Ben sana sırlarımı anlatıyorsam, bana bir kardeşsindir
          Sen avuçlarıma ruhunu bırakıyorsan, çekincesizce
          Ben sana sevgiliyimdir 
          Yaralarımız acıttığında yara bandı yapıştırıyorsak birbirimize;
          Kanadığımda senin adınla ağlıyorsam,
          Düştüğünde benim adımla ağlıyorsan,
          Biz birbirimizin çocuğuyuzdur.
          Beni öptüğünde hissediyorsam sevgini, sevginin altındaki şefkatini,
          Ve benim öptüğüm senin kadın veya erkek bedeninden ziyade, ruhunsa
          Biz birbirimiz içinizdir.

Ankara dayımdır ve mutluyumdur

Yoluna koyamadığım şeylerin gtüme koyuşunu izliyorum