bulut.

üf 

bugün biraz annem olurum sana. içtiğin sigara sana zarar veriyor diye kızamam da, perdeler sararıyor derim. yerde ki kül yanıklarını bahane ederim. bak derim böyle olmaz. en sevdiğim halım gitti. bu perdeleri daha yeni almıştık. saçlarının arasındaki yaraya bakmak için çok uzamışlar keselim derim. içim acır yarana. tek söz edemem. acırsa söyle diye anlamasız cümleler kurarım. saç kesilince acıyor mu diye dalga geçersin. ellerine krem sürelim diye, fazla geldi bahaneleri sunarım. sen bugün babam oldun biraz bana. belki de bilerek attın izmaritleri halılara. tüm gece eve gelmedin. hatırlayamadığım ağır cümleler kurdun. kulağımdan çıkarmadığım küpemi yerlere düşürdün. asla dinlemeyeceğim şarkılar dinlettin. kitaplarımı yaktırdın. ne haddime dedirttin. sen beni çok önemsediğin elaleme mahcup ettin. sen beni bana düşman ettin. ama ben bitap düşmüş kafamda hâlâ akşama ne yemek yapsam diye düşünüyorum. küpemi sattım. şarkıları bıraktım. sen önünde küllüğünle izmarit biriktiriyorsun, nadiren çıktığım balkonumda. 

bir şeyler olduğunu hissediyorum. kötü şeyler. her geçen gün biraz daha çürüyor ruhum. beni görenlerin dilinde "iyi misin?" sorusu. mahkeme duvarı suratım. içimde çığlık çığlığa ağlayan bir yanım var, bu soruya karşın. ama susup "iyiyim" diyorum, her seferinde. bir mum sönüyor. bir kibrit yanıyor, onu yakmak adına. çelimsiz bedenim oradan oraya savruluyor. düşüyorum ve kalkamıyorum. başım göğe dönmüyor. gülüyorum, bu ben değilim. kendi kimliğimi her geçen saniye daha çok kaybediyorum. kayıplar veriyorum. zihnimde her saat başı birileri ölüyor. aranan telefona geri dönmek gelmiyor içimden. seslere tahammül edemiyorum. susmuyor şeytanlarım. sussunlar istiyorum. annem kızıyor, sigara içiyorum diye. biraz da ağlıyor. sonra "geber" dercesine gidiyor. geberiyorum anne, görüyor musun? içtiğim her sigarayı intihardan sayıyorum. ölmeye cesaretim yok ama süründürüyorum kendimi. parmak uçlarımda kalan tütün kokusu midemi bulandırıyor. ama her gün bu saatlerde üç dal sigara yanıyor, küçük balkonumda. biraz daha savaş diyorum, kendime. az daha dayan kızım. yalan da olsa geçer de işte. ama ölme. ölüyorum, anne. gözlerine bakmaya yüzüm yok. küçük bebeğin öldü. karşında cehennemden gelme biri var. anlıyor musun beni. kaybettim kendimi. zihnimde susmayan sesler ile baş edemiyorum. her hafta gittiğim seanslar bir işe yarasın, anne. ilaçlar artık uyuştursun bedenimi, razıyım buna. ben artık ölmek istemiyorum, anne. kaçıyorum her şeyden. kendimden korkuyorum. yapabileceklerimden korkuyorum. sızlanıyorum yatağın içinde, cenin pozisyonunda. bir savaş var içimde ve ben bu savaştan nasıl sağ çıkacağımı bilmiyorum. iyi değilim, bunu itiraf ediyorum. uçurumdayım, son bir adım. benim yerime de yaşa.

dayanamıyorum. allahım nolursun al canımı artık ya

discord hesabı açabildim sonunda

bu yarayı ta ezelden tanırdım

sevenin gönlünde umut olmazsa 

yazel

özür dilerim yirmi üç, senin en büyük katilinin kendi zihnin olduğu için, titreyen dizlerin, aynaya bakamayan gözlerin ve anılar diyarının kelepçelerinin bıraktığı izleri her daim ruhuna gömdüğün için. göğün esaretinde bir avuç yıldıza sığındığın, bazen onu bile yapamadığın, krizlerin ve rol yapamayışların, her şey için. özür dilerim yirmi üç cehennemin kapıları açılalı epey bir süre oldu ve iblislerin fısıltıları cennetin yollarında saklanır. özür dilerim yirmi üç, umarım artık gözlerin hasretin ellerinde direnir, direnir ve geleceğine yenilmez.

zaten annem de yok.