Ας μιλήσουμε λίγο για ανεκπλήρωτους έρωτες. Θα μιλήσω εγώ πρώτη(με αφορμή και το αυτοβιογραφικό βιβλίο "Imperfect"). Πριν 7 χρόνια, γνώρισα τον Κ. σε ένα queer πάρτι. Πώς βρέθηκα εκεί, είναι συζήτηση, για άλλο post (αφορά τις φιλίες). Τόσο εγώ, όσο και εκείνος, βρισκόμασταν σε ένα πάρτι που δεν θέλαμε να είμαστε. Εκείνος δούλευε ως φωτογράφος και εγώ, πήγα εκεί για να δω κάποιον που μου άρεσε (φυσικά το ότι θα ήταν εκεί ήταν ψέμα από έναν φίλο μου, που ήθελε να πάει στο πάρτι και να γνωρίσει γκόμενο). Το πάρτι ήταν στην παραλία Αλίμου, αργά το βράδυ, ήταν αυτοσχέδιο. Εκείνος με πλησίασε για να με βγάλει φωτογραφίες. Έντρομη του είπα πως "έχω φωτοαγένεια" και ότι βγαίνω απαίσια! Προφανώς και γέλασε... με την αντίδρασή του. Μιλήσαμε... μιλήσαμε και έπρεπε να φύγω. Ήρθε η στιγμή να ανταλλάξουμε σόσιαλ. Δεν είχε ιντερνετ, δεν με άκανε add στο facebook ποτέ (2017, παιδιά... μη με πετροβολείτε και είμαι genZ). Τον βρήκα, τον έκανα add... και μιλούσαμε. Αυτός την συζήτηση την πήγαινε σε συγκεκριμένη κατευθυνση. Παρθένα εγώ... ελεγα δικαιολογίες. Μου ζήτησε να βγούμε και του είπα πως θέλω να διαβάσω για την εξεταστική! Πέρασαν τα χρόνια, είχα μια σχέση, και τότε... τότε εκανε την εμφάνισή του ξανά...Και τα πράγματα έγιναν σκούρα. Παραλίγο να χωρίσω για εκείνον. Εν τέλει, ήταν μια πολύ ωραία καυλάντα καραντίνας, η οποία τελείωσε το ιδιο άδοξα, όπως και η καραντίνα. Ξεχάστηκε... Εκείνος, επέστρεψε σε εκείνες που του άρεσαν, ουδεμία σχέση δεν είχαν με εμένα (κοπέλες που θα δεις να εργάζονται πόρτες σε μαγαζιά). Εγώ... επέστρεψα εκεί που νόμιζα ότι ανήκα. Τον είδα πέρσι, την ώρα που είχα πάει για τρέξιμο. Κόντεψε να εκραγεί η καρδιά μου και μετά... τίποτα. Δεν μιλήσαμε, δεν ανταλλάξαμε καν βλέμματα. Απλώς τον είδα από μακριά. Πιστεύω πολύ όταν οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν, πηγαίνουμε για τρέξιμο στο ίδιο μέρος (τυχαία το ανακάλυψα). Σειρά σας !
