"İçine giren ve onu rahatsız eden kum tanesini ya da küçük bir taşı en özel salgılarla çevreleyerek inci yaparmış istiridye. Onu huzursuz eden her şeyden bir şaheser çıkarırmış ortaya. Ben o günden sonra kendimi hep istiridye gibi gördüm. Hayatımdaki en kötü şey, daha güzel şeylerin olması için bana verilen kum taneleriydi. Onlardan inciler yapmalıydım. Hep denedim, ağladım, üzüldüm, zorlandım. Denemekten asla vazgeçmedim. Zorluk yoktu. Zorluk bizim kafamızdaydı. Hayatımın, gerçekten incisini yitirmiş bir istiridyeye benzeyeceği aklıma gelmemişti. Acılarımı inciye çevirmekten daha da zor olan, bu acılarla oluşturduğumu incimi kaybetmekmiş."
-Azade
