rio;

busss

sana duyduğum aşk.

“bir gün gidersem..”
          bazen icimde taşıdığım sessizliği bile anlatamiyorum.ne kadar sustuysam, o kadar büyüdü icimde her sey.sanki kelimeler bile yoruldu artik,benimle birlikte susmayi ogrendiler.bir yanım hep bekledi.bir bakış,bir kelime,”anliyorum” dıyen küçücük bir his belki de.ama bekledikce hep bir sey eksildi.her gecen gün senden daha da uzaklastım.bunu unutma.sen fark etmedin.ben sustum,sen baktın ama görmedin.ben kırıldım,sen duymadın bile.ben haksızlığa uğradım,sen korumadın beni.oysa icimde kopan ses,bir kalbi paramparca edecek kadar gürültülüydü.bazen dusundum.belki ben fazla hissettim,fazla sevdim,fazla bekledim,fazla anladım.belki sen hic bisey hissetmedin.ama bir sey var ki,ben sana anlatmam gereken her seyi icimde yasadim.kendim toparladim.kendim ayaga kalktim.kendi gozyaslarimi sildim.biliyor musun?bir gün gidecegim.sessizce,hic bir sey söylemeden.cikacagim hayatindan.rahatsız etmeyecegim seni.ne bir veda, ne bir sitem kalacak ardımda.cunku sana söylemem gereken her seyi coktan içimden söyledim.o gün geldiginde belki adımı duysan bile yuregin sizlayacak.belki bir ses,bir anı,bir nefes carpacak yüzüne gecmisten.iste o zaman anlayacaksın.benim sessizliğim aslında bir ciglikmis.ve o ciglik yankılanacak.ben gittiğimde odanın köşesinde kalan fotografim beni hatirlatacak sana.bir sarki caldiginda,bir cümle gectiginde,gözlerin dalacak istemsizce.o an bileceksin.ben hep oradaydım, ama sen hiç görmedin.belki icimde hala sana karsi sevgi var,bir yerlerde belki de.ama artik yetmiyor.bir gün gidecegim.yoklugumda bulacaksin beni gercekten.o zaman belki beni ilk kez özleyeceksin.

busbus

bugün senin gidişinin üstünden tam 4 yil gecti.4yil.kelimelere dökmek ne kadar kolaysa,yaşamakta bi o kadar zor.hâlâ bazen mesaj yazacak gibi oluyorum sana…sonra duruyorum.biliyorum,cevap gelmeyecek.ama icimde bi yerde hâlâ senin “neyin var” diyen sesini bekliyor.sensizlige alismak gibi bir niyetim hiç olmadı,olamaz da.cünkü sen sadece bir arkadaş degıl,icimin diğer yarisiydin.bazıları yakın arkadaş der ya..sen benim dusuncelerimi tam cümleye dökemeden anlayandın.ben sustugumda duyan,ben dagildigimda toplayandin.hayat senden sonra cok degıstı biliyo musun?gercekten anlam veremediğim çok sey oldu.keske yine oturup konusuyor olsaydik.gunler geciyor.ben hep gülümsüyorum.olmasını istedigin gibi.hep gökyüzüne bakiyorum.baska bedenlerde yanima geldiğini biliyorum.her bir şeyde”bade olsa simdi ne derdi”sorusu var..coközledim seni badem,nasıl anlatılır.bazen sabah kalkınca seni aramak geciyor icimden,bazen günün ortasinda bir şey oluyor ve aklıma direkt sen geliyosun.”söylesem kesin gülerdi” diyorum.yutkunuyorum.yoklugunu biliyorum artık.cunku sen artık yoksun.guzel anlar yasarken”keske bade de burda olsaydi”diye içimden geçirip duruyorum.keske biraz daha vaktimiz olsaydı.keske o gün bilseydim.sana sımsıkı sarılırdım.badem seni hiç unutmayacagim.
          sesin,gülüşün,sakalarin,kırgınlıkların. hepsi bi ömür benimle kalıcak.nereye gidersem gideyim seni cok seviyorum.seni en güzel kösede saklayacagim çünkü bazı insanlar ölmez.bazı dostluklar bitmez.sen de onlardan birisin.son ana kadar dostlugun için tesekkur ederim badem.

busbus

büşüm

“adını anmasam da..”
          bazen kelimeler bile yetmiyor yasananları anlatmaya.ne hissettiklerimi tam olarak aciklayabiliyorum, ne de icimdeki ağırlığı hafifletecek bir cümle bulabiliyorum.sadece derin bir yorgunluk var icimde.sessizce büyüyen,kimseye anlatılamayan bir tükenmislik.onu anlamaya çalısmakla gecti yıllarım.her kelimesine baska anlamlar yükledim,her suskunluğunu bir cıglık sandım. belki de icimde hep bir umut vardı;bir gün beni anlayacagını, bir gün gercekten görecegini düsündüm.ama zaman gecti,ben büyüdüm, hissettiklerim de…
          dinlemeye çalıştım.anlamaya,kabullenmeye, susmaya… ama her cümlesi icimde baska bir bosluk actı.dinledikce eksildim.gördükce uzaklastım.sadece göz göze gelmek bile yetti bazen tüm gücümü kaybetmeme.simdi gözlerimi kapatsam bile gitmiyor aklımdan. cok yoruyor beni.ve ben bunu kimseye anlatamıyorum.cünkü dısarıdan bakıldığında her sey sıradan görünüyor.ama icimde, sessizce parcalanan bir ben var.
          bazen en cok sevilmesi gereken yer, insanın en cok kırıldığı yer oluyor.ve en çok beklediği anlayısı,en cok yorgunluk veren kisiden bekliyor.iste bu yüzden bazı insanlar yoruyor… nedensiz, sebepsiz değil; biriktire biriktire, göz göre göre yoruyor.
          adını söylemiyorum, yüzünü tarif etmiyorum ama içimde bir yer var… hep ona ait kırıklarla dolu.
          

bir kırgınlık var icimde aglayarak atamadigim.

icimde biriken hislerin, birdenbire patlayarak beni zerreler halinde dagıtacagindan korkuyorum.