hicbir soz, hicbir kelime, hicbir dil bizi anlatmaya yetmezmis... yillar icinde seninle buyudugumde fark ettim bunu. ne kadar dusunursem dusuneyim seni herhangi bir kaliba bir anlama sigdiramiyordum, sonra kizdim kendime daha kalbime bile sigdiramazken niye neden boyle bir cabaya girmisim bilmiyorum zannimca her seyimin ilki sen oldugun icin. ilk defa hissetmeyi seninle ogrendim, ilk defa sevmeyi, ilk sadakati, ilk aski, ilk defa biri icin her seyi bir kenara birakabilecegimi, ilk defa biri icin canimi verebilecegimi, ilk defa birinin mutlulugu icin her seyden vazgecebilecegimi fark ettim. bir gun dunyanin en tahammulsuz insani olsam bile senin her zaman yaptigin her seyi her sekilde kabul edecegimi de fark ettim. yasamim boyu beni ben yaptin, dunyanin iyi bir yer oldugunu sen ogrettin.
butun guzel duygularim sensin. birbirimizin acisi da olduk daha cok baglandik. zaten seninle tartismak bile guzel sevgilim, sen yeterki konus. tanri biliyor, sesin en ilahi ses benim icin. seni dinlemek ruhumu dinlendiriyor, hicbir sey beni bu kadar iyilestiremez. benim en ve tek guzel felaketim, kelimelerle aramiz iyi ama ikimizde biliyoruz ne dersek eksik kalir bizim icin. sarkilar, siirler, kediler... sen benim gokyuzumsun, denizlerim, okyanuslarim, kitalarim; yildizlarim, gezegenlerim, galaksilerim. butun evrenim bir kelebekten, senden olusuyor. tanistigimizda oyle cok sasirmistim... beni bu igrenc yerden oyle bir yere goturdun ki, butun kotulukler sona erdi, dunya barisi saglandi, butun cocuklar mutlu oldu sanki. senden once basibos bir gezginmisim meger, hicbir yere ait hissetmeyen, insanlarin icinde yalniz, sevgiyi bildigimi zannedermisim... sonra sen geldin ve ben yeniden dogdum. onca yil yasadigimi sanarken sadece yanilmisim. sen geldin kelebegim, butun kirmizi cizgilerim seninle silindi. nefes aldim, yasamak hic bu kadar guzel gelmemisti.
