Her zaman, yarattığım karakterlerimi özlüyorum. Onları sanki çocuklarımmış gibi özenle oluşturuyorum ve yavaş yavaş büyümelerini, yeni ve ilginç özellikler kazanmalarını izliyorum. Sonra onlarla aramda özel bir oluşmasına izin veriyorum ve benim bir parçam oldukları kadar dostum ya da düşmanım oluyorlar. Sadece tanıdığım insanların ya da doğrudan doğruya benim yansımam bile olsalar onları sevmemem gerektiği kadar seviyorum. 
Ardından onları yazmayı bitiriyorum ve birer anı gibi yazıldıkları yerde bırakıyorum.