≮⁷

Senden sonra ben, kendimi tanıyamadım. bir yabancıya dönüştüğümü, eksildiğimi ve geriye dönmek istesem dahi o zamandan ve kendimden çok uzakta olduğumu fark ettim. beni dönüştürdüğün kişiye, her aynada baktığım yüze yabancıyım artık.
           Ben, artık bana benzemiyorum.

O kadar uzun zamandır benden eksiksin ki gün geçmesin seni düşünmediğim bir an yok hayalet. Kabuslarıma sızıp düşlerim olduğundan beri ben, dünyevi tüm zevklere seninle doyuyorum. 
          Dört yıl hayalet, beni sensiz bıraktığın, ansızın benden esen yel gibi geçip gittiğin dört yılda gündüzüm seninle karanlığa büründü. Senin uyandığını düşünüyorsam gün ayıyor, iyi geceler diye sana fısıldadığım an ay doğuyordu.
          
           İyi ki geldin, sensiz beni kimse anlamıyordu. 

Yalancı sonbaharlardan, yabancı kışlara...
          Hoşgeldin tekrardan, bu göğüs sana hep yuva.

'Düşünüyorum, öyleyse varım' diyor Descartes. Ama bazen sadece düşündüğüm için bu kadar ağır geliyor var olmak.

Bu aralar geri dönüşü olmayacak çok hata yapıyorum. İradesizliğimden hepsi, biliyorum. Bir arkadaşım var sizden iyi olmasın, yüzüme yüzüme vurdukça gerçekleri kendime çekiliyorum. İçime içime yıkılıyorum. 

3 im walk-daniel.mp3
          
          Hayat, bazen bu şarkı gibi hissettiriyor. Bazen değil aslında çoğunlukla. Hayatın karmaşasından sıyrılıp ne zaman çekilsem kendi köşeme, bu şarkı gibi/ bu şarkının hissettirdikleri gibi hissediyorum. 
          
          

Önceden yazmak benim için nefes almak gibiydi; bir ara soluğum kesildi, o günden beri nefes alamıyorum. 
          
          

Keşke seçebilseydim bir şeyleri. Zorunda bırakılmak kadar bu dünyada kendinden tiksindirici bir şey daha yok, biliyorum.
          
          Kaldıramıyorum galiba bir şeyleri, ben artık yaşama olan inancımı da, sevincimi de kaybettim.
          
          Yaşamak istemiyorum.

Şimdi silikleşmiş bir anıdan ibaret gibi hissediyorum.

Keşke Ankara olsaydım.