_

"ძვირფასმა" wattpad-მა, რადგან  პირადად შენთან მოწერა "ამიკრძალა", იმის გამო რომ პირადი მესიჯები გააუქმა. ძალიან მაწყენინა! მაგრამ მაგის გამო აქ მოგწერ. 
          
          ძალიან მომენატრე!! უზომოდ!  (._.)

ჩემს გარშემო ყველა შენში მხოლოდ ცუდს ხედავს, მე კი...
          მე კი მაინც ვერ ვწყვეტ იმაზე ფიქრს, რასაც ჩემთვის აკეთებდი...
          მე შენში დიდი დოზით სიყვარულს ვხედავდი... შენი თვალები და ღიმილი იმხელა სითბოს იტევდა...
          ნუთუ მომეჩვენა?
          ვის უნდა დავუჯერო? ვის ვენდო?
          ჩემს კითხვებზე პასუხი არავის აქვს, საერთოდ არავის...
          ყველამ ხელი გკრა, მაგრამ მე არ შემიძლია იმავეს გაკეთება...
          ძალიან მიყვარხარ...
          ახლაც, ისევ რომ დაგჭირდეს ჩემი დახმარება, დარწმუნებული იყავი, რომ ამას გავაკეთებ...
          არც კი დავფიქრდები ისე დაგეხმარები... როდის შემიყვარდი ასე ძალიან?

ძალიან, ძალიან, ძალიან მაკლიხარ...
          ვგრძნობ, რომ შენი წასვლის შემდეგ ჩემს გულში დიდი შავი სიცარიელე გაჩნდა, ამ სიცარიელეს ვერავინ ვერ ამოავსებს...
          და ეს ჯერ მხოლოდ დასაწყისია...

"I miss when your name was just a name... your face was just a face... without a deeper meaning"...
          ასე ვარ ახლა...
          ნეტავ მართლა არასდროს შეგხვედროდი, ამ გულისტკენას ხომ ავირიდებდი თავიდან.

"ალბათ შენც უნდა გეტკინოს ჩემგან, რომ მიხვდე მაინც შენგან რა მტკივა"...
          მაგრამ მე რომ შენთვის ტკივილის მოყენება არ შემიძლია?
          ნეტავ საერთოდ არ გამეცანი, ასე ყველაფერი ბევრად მარტივი იქნებოდა.

როგორ უნდა შევძლო თავის მოჩვენება ისე, თითქოს ყოველ იქ მისვლაზე ნაწილებად არ დავიშლები? როგორ უნდა შევძლო ნიღბის აკვრა სახეზე?
          თუმცა, არა უშავს, მე ხომ ძალიან ძლიერი ვარ... ამასაც შევძლებ.
          ყველა, ვინც ჩემს გარშემო იტრიალებს, ჩემს ბედნიერ სახეს დაინახავს, მაგრამ მერე, სახლში რომ მოვალ და საკუთარ თავთან მარტო დავრჩები, ნიღაბს ჩამოვიხსნი და... საკუთარ გულუბრყვილობაზე ძალიან, ძალიან, ძალიან დიდხანს ვიტირებ.

ხვალ იმ ადგილას რომ მივალ სადაც შენც იყავი, რა მოხდება? ოჰ, მაპატიეთ, ვაჟბატონო, თავად გამოვიცნობ...
          გული მეტკინება, თან ძალიან მეტკინება, იმდენად, რომ გულის ამოგლეჯა მომინდება, იქნებ მერე მაინც დაინახო, რამხელა გავლენა გქონდა ჩემს გულზე...
          იქნებ მერე მაინც მიხვდე, რომ გული არ უნდა ატკინო ისეთ ადამიანს, რომელსაც ძალიან უყვარხარ და რომელიც ძალიან გენდობა... მაგრამ არა, შენ მაინც ვერაფერს მიხვდები...
          ვერ მიხვდები, რადგან ისეთი გულით დაიბადე, რომელიც გარშემო ვერაფერს ხედავს, საკუთარი თავის და საკუთარი ხორციელი სურვილების გარდა!
          შენ ბრმა გულით დაიბადე...
          იმდენად ბრმა გულით დაიბადე, რომ საკუთარი სურვილების გამო ისეთი ადამიანი გაწირე, რომელსაც საკუთარი გულის ამოგლეჯა შეეძლო შენ გამო...
          ყოველთვის, როცა მგონია, რომ ადამიანს ვუყვარვარ და მისი ნდობა შემიძლია, ის აუცილებლად, აუცილებლად აკეთებს ისეთ რაღაცას, რაც საპირისპიროში მამტკიცებს...
          ჩემი გული კი ტყდება და ტყდება, ამდენ ღალატს ვეღარ გავუძლებ...

ერთი წამითაც კი არ გამივლია თავში ფიქრი... ფიქრი იმისა, რომ შენ ასეთი მოღალატე იქნებოდი!
          როგორი სულელი ვარ, არა?!
          რატომ გენდე?! რატომ?!
          საშინლად გაწბილებული და განრისხებული ვარ! და მაინც... მიუხედავად ამისა, მაინც მიყვარხარ...
          რატომ? რატომ მიყვარხარ ისევ?
          შენი სიყვარული ხომ ტანჯვაა და მეტი არაფერი?...

ერთი წამით მაინც რომ შეგეხედა როგორ გიცავდი, გეფიცები, აგეტირებოდა ... აგეტირებოდა ჩემს გულუბრყვილობაზე.
          შეიძლება სასაცილოდაც არ გყოფნის შექმნილი სიტუაცია.
          ხანდახან მართლა ჯობია უგრძნობი იყო... ვერაფერს გრძნობდე ვერავის მიმართ, მკერდში გულის მაგივრად ქვა გიცემდეს და თვალები... ოჰ, ეს თვალები... თვალები, რომლებიც ყველაფერს ამჟღავნებენ... და მაინც, სწორედ ამ თვალებმა მომატყუა...
          მერამდენედ?! მერამდენედ, ადამიანო?!
          როგორ ვერ უნდა მიხვდე რომ მორჩა, საკმარისია ამდენი გულუბრყვილობა?!
          გამოიხედე, გამოფხიზლდი, გამოიღვიძე! ადამიანები ისეთები არ არიან, როგორადაც შენ წარმოგიდგენია.

ჩემს ცხოვრებაში შემოხვედი, ათასგვარი ფერები შემოიტანე, თავი შემაყვარე... შემდეგ წახვედი და ეს ფერებიც თან გაიყოლე...
          რატომ? ასე რატომ მოიქეცი?