Ostatnio stworzyłam wiersz dadaistyczny „Supertani puchar” (ironia) o niespełnionym artyście, którego wielkie ambicje na stworzenie czegoś niesamowitego, oryginalnego, go pokonały. Okazało się, że nie ma on „oka”, tak potrzebnego do subiektywnego spojrzenia na sztukę. Wers „surowa kasa” mówi o tym, jak niesprawiedliwy jest przemysł modowy – ludziom wysoko postawionym, mającym ważnych przyjaciół, będzie łatwiej zabłysnąć w świecie sztuki, niż zwykłym artystom z talentem.