RUBİK68

Onu sevmek, Güneşin altındaki bir dondurmanın erimeye erimeyeceğine inanmak gibi...

Fazla mesaj yazıyorum farkındayım ama yazacak veya konuşacak kimsem yok ki benim. benim hayatım kalmışken tek bırakıp gittin şimdi sana ihtiyacım var ama sen...sen yoksun.

İnanmalımıydım geleceğine... Onca yalanın üstüne inanmalımıydım sana ve aşkına...

Kulağımda bir ses vardı bana hep seni hatırlatıyordu. Burnumda bir koku tütüyordu bana hep seni hatırlatıyordu...

Evet aramızda mesafeler olabilir ama ben sana senden daha yakınımmm

Sana sarıldığımda üstümde kokun kaldı diye ben tişörtümü aylardır yıkamıyor ve o tişörte sarılıp uyuyorum sen ise bunu sadece sevgi diyorsun.

Ağladığım günün akşamı güldüm ben yalandan. 
          Kimse görmesin diye yağmurda ağladım ben...
          En yakınların bile anlamadı ağladığımı.
          Oysa gözlerim kırmızı ve uykusuzdu.
          Keşke bir kez olsun beni tanımak için çaba sarf etselerdi.
          

İnanmalımıydım sana? Onca şeye rağmen güvenmelimiydim. Ne yapacaktım ben sensiz olamazdı ama sen yoktun ve anlamsızca yaşamaktansa ölürdüm daha iyi

Özür dilemek kırılan kalbimi düzeltmedi aksine iyice kırdı ve paramparça etti. Çünkü her seferinde bir daha yapmayacağına inandım...

Düşünüyorum da, acaba bir simülasyonda mıyız? Kaybettikçe oyun yeniden mi başlıyor?
          
          Sizce