ruhumun_katillerine

Kendimi çok erken kaybettim. Bulabilmem için fenerimin ışığı yetmiyor, tüm dünyayı yakmam lazım.

riverinhel

Senin yokluğunda bile sana ihtiyaç duymak ne acı bir şeymiş. İnsan büyüdüm diyor, olgunlaştım diyor da kurtulamıyormuş içindeki yalnızlık hissinden.
          Yazdığım paragrafları okuyunca anladım, ne de güzel ifade etmişim kendimi. Oysa şimdi tek bir kelime bile konuşmaya mecalim yok. O kadar boğuk bir yalnızlık ki bu sesim kayboluyor. Öyle bir şey ki, yazdığım yazılar yabancıya benziyor. Kendimi buldum derken kendimle kayboluyorum, anlamıyorum bu nedir, bu his nedendir ama...
          Sadece gel ve bana biraz teselli ver ne olur.
          Gel ve lütfen benimle konuş, lütfen birileri bana arkadaşlık etsin. Çok yalnız hissediyorum, yalnızlığı sevmeye başlıyorum.
           Buna alışmaktan korkuyorum. 
          
          Allah'ım lütfen artık bende birinin hayatında olayım.

ruhumun_katillerine

@riverinhel 
            Derdine çare, yoluna yoldaş, yalnızlığına kimse olmak isterim. 
            Dilersen çal kapımı, kapında bitiveririm.
• Reply

ruhumun_katillerine

@riverinhel 
            Bilmezler yalnız yaşamayanlar,
            Nasıl korku verir sessizlik insana;
            İnsan nasıl konuşur kendisiyle;
            Nasıl koşar aynalara,
            Bir cana hasret,
            Bilmezler.
• Reply

ruhumun_katillerine

bazı hatalar affedilmez. bazı yaralar hiç iyileşmez. bazı günahların bedeli ömürlüktür. bazı mutluluklar sahtedir. bazı dostlar sana hiç dost olmamıştır. bazı aileler seni büyütmez, büyümek zorunda bırakır.
          
          bazı insanlar kendini dahi sevemeden göçüp gider.

riverinhel

kimseyi anlamıyorum, bu insafsızlık ve insansızlık içinde sıkışıp kalmış ruhumu kendi gazabımdan azad edemiyorum. ruhuma dar geliyor, kendi zihnimin sokakları kendi ruhuma yabancı geliyor.  ellerimdeki labirentin kara kuytuları insanlardan geçilmiyor, nefeslendikleri her yerde kendi nefesimi veriyorum. 
          
          kimseyi anlamıyorum, kimse de beni anlamıyor zaten. hepsine saatler boyu dil döküyorum, ancak onların gözlerindeki yabancı yansımada ben yine kendimi gömüyorum. dilden anlamayan ve lisandan bir haber, tek inancı inançsızlığı olan kepaze deliler, ömrümün üstüne kara gölgeler düşürüyor. dikmeye çalıştıkları zalim tohumu, nefeslendiğim ağaçlarımın üstündeki gölgeye ekiyorlar.
          
          söylesene onlara
          ağaçlarımın
          suçu yok
          bari 
          onlara 
          dokunmasınlar.
          
          ve çok iyiyim güzelim. 
          çok iyi.