Kovulan.

Ne zaman hissetsem içerim.
          Şifa mıdır, panzehir midir?
          Değildir vesselam, değildir.
          Hak ettiğim gibi ölmektir isteğim, tüm yaşamım boyunca bana eşlik etmiş o dumanlar boğsun beni. Parmaklarım arasını yuva bilmiş o dal, getirsin sonumu.
          Acı dolu, yavaş yavaş.
          Hiç acele etmesin, beklerim ben onu.
          Daha babamdan bahsedeceğim.

Tekrar dinleyemediğim şarkılarım, dilimin ucuna dahi getiremediğim sözlerim var lakin zihnimin en kuytu köşesini bile gözlerinle aydınlatıyorum. İnsanoğlunun varlığı bile çelişki değil midir zaten?

"Öyle seveceksin ki kelimeleri sana yetecekler." demişti Cemil Meriç. Ve aynı zamanda öyle seveceksin ki kelimeleri, katiyen terk etmeyecekler. Hep bir adım ötesini merak edeceksin. Eteklerin uçuşarak, uçurumun kenarında, rüzgar okşayacak saçlarını, ürperecek, ürkeceksin.

İnsan bazen yalnızlığıyla kalmalı, düşünceler geçip gider altı akşamında.

İnsan soluklanan bir mezarmış sadece.

Kahrınla ıslandım dünya, doymam anda gerçeğe.

Ne kadar bağladıysam o kadar isyan etti aklım.

Benim cezam ateşe yaklaşmak değil
          senden uzak kalmak olacak.

Benim cezam iniltileri dinlemek değil, 
          sesine sağır kalmak olacak.

Çemberin burgaçlarında canı olmayan gölgeler.
          Kızıl ardıç ağacına asılmış, milyon tane şahit.