Hayat seni bazen zor kıldığı anlarda imtihan eder. Dayanılmaz hale gelir insan. Çıktığın yolda engelin üzerine engel yersin, pes etmessin ama ayaktada değilsindir ya hani; kalkmaya çalışmak için çabalarsın. Gücün kalmamıştır hiç ama karanlığın bir an aydınlık olur, son engele tüm yorgunluğunla bir bakarsın bedenindeki acıların hiç hissi bile olmaz. Bir bakmışsın ruhun kanamasına rağmen bastırırsın üzerine yaranın. Acısı tüm bedenini yaksada seni var eden şey asıl yaranın üzerine basıp kalkmak olduğunu anlarsın. Yaran kabuk bağlasada engele takılıp yine kanatırsın, bu senin elinde. Her yara kabuk bağlar ama illaki bir yerde kanar. Artık hayatta olan herşeye şaşırmazsın en azından takılmassın, takılsanda bilirsin her gecenin sabahı olduğunu, her yaranın birgün mutlaka sarsanda kanayacağını. Ve sen hayatın acıyı sevmekten, engellerin yoluna her zaman çıkacağından, vazgeçmemekten ve umudun birgün çıkageleceğinden emin ol. Seni sen yapan şeylerin arkasında dur. Umut her zaman vardır. Düş ama kalkmasını bil. Ruhundaki yaralara inat.