Bitmeyen bir savaşın ortasındayız, bakışlarına karşı durduğumda dinmiyor içimdeki elzem, sönmüyor sana karşı parlayan yıldızların ışıltısı. Ay bile peşimizi bırakmıyor ve biliyor musun? O bile berrak güneşin ışığından kıskanıyormuş seni. Nedendir hâlâ duruyorsun karşımda, hadi indirsene gardını usulca. Ne olursa olsun, varlığın bende yaşadığı ebedi andan beri... kendime gelmeye çalışsam da silinmiyor zihnimden, sarsılmayan varlığının izi. Belki seni ben yaptığımdandır şu unutulmaz; sensizlik bayramını kutladığım o kendine küskün gecelerin esenliğini.
Varsa ilerde kazanacağım bir galibiyet, hiçbirini istemem sen yoksan yanımda ilelebet. Sana yenildim ben bir kez, bu surlar senin karşında yıkıldı. Söyle, sensiz geçen kaç günüm daha böyle acımasız sürecek?
Geriye, ikimizden kalan anıları sessizce sarar, kusurlarımızla dolu kusursuzluklarımızı cebime koyar, varlığına denk düştüğüm andan beri gözlerimin önünden gitmeyen o narin tebessümünü yüzüme kazırdım. Seni düşündüğüm her anda, gülüşümde seni saklardım.
Sendin; sevdiğim ve seveceğim. Ah, şu kulağımdan girip kalbimde yankılanan sesin… Yüreğimdeki ürkek fısıltıları susturan, içimde kendimi unuttuğum kapıları aralayan gözlerin. Sen tek mevsimim olduğundan beri yıllar ilerlemiyor. Günlerim, günlerinde geçiyor. Dakikalar bile sensiz akmazken, sonsuzluğumdan ayrılma. Tek sonum olmadan önce koş, çoktan zaman durmuşken yetiş bana.
Bilirsin—bilmesen de kıyılsın için—ben… Sonbaharın güz esintisine sarılan her gecemi, senin yağmurunda geçirdim. Tüm çiçeklerim senin bahçende soldu. Sevgimizin etrafımıza ördüğü yıkılmaz kafes ikimize birden dar gelmişti. Elimde olsa, sevgili; çoktandır içimizi fetheden zincirleri kırar, aramıza giren tüm sınırlardan kurtarırdım bizi.
