Küçükken hep, zamanı durdurabilme yeteneğim olsun isterdim. Şimdi ben istesem de istemesem de zaman durdu. Ben bu zamana hapsoldum. Aylardır içine sıkıştığım döngünün içerisinde yüzüyorum. Aldığım her nefes bir öncekiyle aynı. Uyuduğum her gece aynı rüyaya ev sahipliği yapıyor ve uyandığım her sabah aynı hayal kırıklığı sarıyor bedenim.
Küçükken sanırdım ki zaman durduğunda hiçbir şey tasarlandıramaz beni. Gönlümce oynar, eğlenirim. Gelecek korkusu taşımam içimde çünkü ne olacağını zaten bilirim. Şimdi bildiğim şeylerin başıma gelmesinden korkuyorum. Ben bu oyunda hem ebeyim hem sobeleniyorum.
Kendimce bir çare arıyorum kurtuluşa uzanan. Deniyorum, deniyorum ve fakat yanılabilecek fırsatı bile yaratamıyorum kendime. Bıktım ama bırakmadım, derken bile bir vazgeçisin emaresi bulunuyor nefesimde.
Küçükken sanırdım ki zaman durduğunda asla yorulmam. Her şeyi yapabilirim, her yeri gezebilirim. Şimdi odamda, çoğu zaman yatağımda, uzanıyor ve yorgunluğumun geçmesini bekliyorum. Gözyaşlarımın atmosfere karışıp dünyanın dört bir yanını benim için dolaşmasını istiyorum.
Küçükken sanırdım ki zaman durduğunda saatler akmaz, yelkovan akrebi kovalamaz. Büyüyünce anladım ki zaman denen şey benim.
|Sadece Zehra'|