Etrafına, gülücüklerini esirgemeyen biriyim aslında. Fakat bazı geceler benliğimi kaybettiğim olur. Hani yalnızlığı dibine kadar yaşayanlar olur ya; işte bende bazen kendimi onların arasında buluyorum. İşin tuhaf yanı şu ki; sabah aynı mutlulukla uyanıyor olmak, ya da biz buna zorunluluk diyelim..
Hedefleri olmayan insanlardan olmadım hiç. Aklıma koymadığım şeyi de yapmadım. Sıradandı hayatım. Ta ki hayatımdaki kişiler değişene kadar. Onlarla birlikte bende değiştim. Çocuk ruhlu bedenim bir anda kendini 30'lu yaşlarda buldu. Sonrası ne mi? Hayatı sorgulama, kendini bu hayata ait hissetmeme ve  en kötüsü: her aldığı nefesi kendine haram kılma. Benim hayatım buydu işte. Hayatımda birine yer verip,kendimi kaybettmekten ibaretti..