Yaşadığım  anları düşündüm gene;   yaptığım hataları,  düştüğüm kötü durumları ...
Başkasını suçlamaktan vazgectigim gün buldum ben kendimi. 
Insanlardan uzaklaşıp kendi utopyami oluşturdum kitaplarım sayesinde. Ufkumu genişletip kendimi sadelestirdim. 
Huzuru buldum sessizliğimde. Gözyaşlarımı akıttım usulca. Sonra bir tebessüm ilistirdim dudağımın kenarına belli belirsiz. 
Affettim herkesi , en çok da kendimi. Benim bana ihtiyacım varmış farkettim.
Kendimi sevdirmek için ne çok uğramıştım oysa. Benim sevmem daha mühimdi geç olsa da anladım...
Mutluluğun peşinden koşmaktan ziyade iç huzuru yakalamayı istedim. Huzur varsa mutluluğu peşinden gitirir,buna inandım.
 
Ben geç olsa da kendimi bulma çabasına girdim, gördüm ki insan uçsuz bucaksız bir derya. Ve ben önce kendimden başladım.  Bir deryaya daldım, sonumu bilemem...