kinyas

some mistakes get made
          thats alright, thats okay
          you can think that you're in love
          when you're really just in pain

şayet bir gün tanrı olduğunuzu bilsem yine önünüzde diz çökmem

★

Düşünmek zor değildi, bilmek zor geliyordu. Düşünmekten kaçıyordum çünkü her bir düşüncede bir gerçeğe varıyordum. Bilmeyi istemiyordum, insanları veya onların düşüncelerini. İstemiyordum hiçbir şeyi, bilmek istemiyordum. Bir söz var, "Cahillik mutluluktur." diye, gerçekten öyle. Bilmeden yaşamak çok güzel olurdu. Bir şey yaparken, söylerken, yaşarken insanların ne dedikleri o kadar umrumda ki, ben nasıl hissederim onu düşünmeye vakit bile bulamıyorum. "Benden soğur mu?" , "Dalga geçer mi?" , "Ciddiye alır mı?" , "Ciddiye almazsa?" ve niceleri...
          Ciddiye alırsa ne olur peki? Veya dalga geçerse? Ya da benden soğursa? Eksilir miyim? Hayır. Ama sebepsizce kötü hissetmeme neden oluyor. 
          İnsanları gözümde çok büyütüyorum, geçici olanları.

Perde açıldı,
          oyun benimdi,
          alkış başkasına gitti.
          
          Ben,
          seyirci koltuğunda
          kendimi izledim.

YA SEN NEREYE KACİYOSUN İMDAY

Sen çok aykırısın bu evrene.

yavas yavas buyuyosun

Bazen sadece "Neden?" diye bağırmak istiyorum. Bir cevap alamayacağımı bilsem de.
          Bu zamana kadar bu yüzden kaçtım, cevapsız kalmaktan korkum hep. Belki de basit bir şeydir, ben abartıyorumdur. Hep öyle olur zaten.
          Ama sormadıkça, kendim bir cevap arıyorum. Net bir cevaba varamıyorum fakat cevaplar buluyorum.
          Ve bunların net olmaması beni delirtiyor, içim içimi yiyor.
          Cevapların içinde kayboluyorum, çünkü hangisi elle tutulur bilmiyorum. Hiçbirini de tutamıyorum.
          Ve bu yüzden, net olmayan her şeyden ve herkesten nefret ediyorum.

Ve sen, nefesimi titretecek kadar beni üzdüğünde ben bundan nefret ediyorum.